佛教中的授戒
转载一段《中华佛教百科全书》供参考。
【受戒】又称纳戒。
即在家或出家人从师或依自誓而纳受戒法。
佛教教团有七众之别;七众之中,优婆塞、优婆夷属在家众,共受五戒。
沙弥、沙弥尼、式叉摩那、比丘、比丘尼为出家众。
其中,沙弥、沙弥尼共受十戒;式叉摩那受六法正学戒;比丘及比丘尼受具足戒。
另有在家者别受一日一夜之八关斋戒,此名优波婆沙。
此中,式叉摩那之六法,并非离沙弥戒而别存,故就戒别言,计有在家五戒、八戒及出家十戒、具足戒等四种。
通常谓为五、八、十、具。
一般说来,戒法多由他人所授而得者,然亦别有自然得者。
如《俱舍论》卷十四云(大正29·74b)∶ ‘别解脱律仪由他教等得,能教他者说名为他,从如是他教力发戒,故说此戒由他教得。
此复二种,谓从僧伽、补特伽罗有差别故。
从僧伽得者,谓比丘、比丘尼及正学戒;从补特伽罗得者,谓余五种戒。
诸毗奈耶毗婆沙师说,有十种得具戒法,为摄彼故复说等言。
何者为十?一由自然,谓佛独觉。
二由得入正性离生,谓五苾刍。
三由佛命善来苾刍,谓耶舍等。
四由信受佛为大师,谓大迦叶。
五由善巧酬答所问,谓苏陀夷。
六由敬受八尊重法,谓大生主。
七由遣使,谓法授尼。
八由持律为第五人,谓于边国。
九由十众,谓于中国。
十由三说,归佛法僧。
谓六十贤部共集受具戒。
’ 此中,由他教者,通常称为‘从他受’。
在从他受中,比丘、比丘尼及式叉摩那之正学戒,系从戒和上及数位僧众而得。
沙弥、沙弥尼戒系从一位和上及一位阿阇梨得。
优婆塞等在家三种戒,系从和上一人得。
在毗奈耶毗婆沙师十种得戒中,第一为‘自然得’,即佛及独觉于尽智心之位,无师得具足戒。
第二为‘见道得’,即阿若憍陈如等五比丘于见道位得具足戒。
第三为‘善来得’,即耶舍依佛称其为善来比丘而得戒。
第四为‘自誓得’,即大迦叶以信受佛为大师而得戒。
第五系指苏陀夷聪明过人,年仅七岁能善巧酬问佛陀所问,故虽未满二十岁,而被允许受具。
第六为‘敬重得’,即大生主比丘尼闻说八种比丘尊重法而得戒。
第七为‘遣使得’,系指法授尼虽欲往僧中受戒,然因故不能成行,故遣他人代受戒法。
第八为‘五人得’,即于边国,僧众鲜少,故得从和上等五人得戒,而非必从十师。
第九为‘十众得’,即中国之境,僧众甚多,故至少不得少于十人而得戒。
第十为‘三归得’,系指六十贤圣闻说三归而得受具足戒。
此外,《瑜伽师地论》卷五十三谓受律仪时,有自受、他受及自然受之别。
按得受戒法虽有种种方式,然一般多行‘从他受’。
即从和上依一白三羯磨之法而得戒。
兹略述其受法如次。
(1)优婆塞、优婆夷之五戒∶首先令彼等依法受三归。
次一一就不杀生等五戒问尽此形寿能持与否?此时求戒者须誓愿持守。
据《优婆塞戒经》卷三所述,欲受此戒者先供养东方(父母)、南方(师长)、西方(妻子)、北方(善知识)、下方(奴婢)、上方(沙门、婆罗门)等六方,得父母、妻子、奴婢、国王之许可,后至大德处乞受戒法,大德比丘发‘父母听许否?’、‘不负佛法僧物及他物否?’、‘无内外病否?’等十五问,确定无此等遮难后,方授予戒法。
优波婆沙的八斋戒系于一日一夜持受,即以晨旦受之为法。
然若有碍缘,亦得于斋(朝食)竟受之。
其受法之次第,依《四分律删补随机羯磨》卷上〈诸戒受法篇〉所载,系先受三归,次就八戒一一誓愿一日一夜能持,复发愿(大正40·496a)∶‘我今以此八关斋功德,不堕恶趣八难边地,持此功德摄取一切众生之恶,所有功德惠施彼人,使成无上正真之道,亦使将来弥勒佛世三会得度生老病死。
’ (2)沙弥、沙弥尼十戒之受法∶沙弥等先从比丘、比丘尼受三归,顺佛教诫出家,以某甲为和上,如来为世尊,次就十戒一一誓愿尽形寿持之,是为得受其戒。
式叉摩那六法戒,系十岁以上曾嫁之女及十八岁沙弥尼所持守之戒,以二年为期。
其受法系先于比丘尼之所,以某甲为和上,乞授戒法,和上咨询诸尼许之与否后,一一说明戒相,复依羯磨法令求受者誓愿能持。
(3)比丘大戒之受法∶若依《删补随机羯磨》卷上〈诸戒受法篇〉所述,系须具五缘方得成就。
五缘者,即能受之人,所对之境,发心乞戒,心境相应,与事成究竟。
此中,{1}‘能受之人’有五种规定,即受具者必为人类;诸根具足;仪容严正;身心清净,可为道器;应着三衣;以及受戒之法相同。
{2}‘所对之境’有七项规定,即(a)结界,(b)有秉法之僧,(c)僧数满足,(d) *** 界内僧,(e)有白四羯磨之教法,(f)衣钵等资缘具足,(g)为佛法流布之时。
此中,僧数满足,指在中国时,须有三师七证,边国须三师二证。
三师是指戒和上、羯磨阿阇梨及教授阿阇梨。
七证是指为之作证的七位学证师。
{3}‘发心乞戒’指在僧众之前,称自名,称和尚名,乞受具戒。
{4}‘心境相应’谓既已界成僧具,法正缘合,若心别缘,不念戒本,或心境相乖则不能得戒,故须令戒子心境相应。
{5}‘事成究竟’指始自请师,终至正受戒法,事事须前后无违。
五缘既已具足,其次为正受戒法。
此有八法,即{1}请师法,{2}安受者所在,{3}差人问缘,{4}出众问法,{5}白召入众法,{6}乞戒法,{7}戒师和上问法,{8}正问法。
此中之‘请师法’,指招请十师之法。
即对和尚言∶某甲请大德为和尚,愿大德为我作和尚,我依大德故,得受具足戒。
‘安受者所在’,谓受戒之人不得在空隐没离见闻处;‘差人问缘’,指定可问十三难事等之教授师。
‘出众问法’,指于屏处解说十三难十遮,问其有无。
‘白召入众法’,指教授师既终问遮,还来僧中,对大众告和尚与受者,复召入受者,令来戒师之前。
‘乞戒法’,即戒子以至诚心求哀乞戒。
‘戒师和上问法’,即戒师对众僧宣受者乞戒,告欲作正问。
‘正问法’,如前之出众问法,对受者问十三难十遮,次于授戒法前,和尚对众僧宣受者乞戒及受者无遮难,并问容许受戒与否。
若众默然认许,乃授予戒法。
三度唱是事如是持,此谓三羯磨。
后更为说四波罗夷之一一戒相,问能持与否,受者应誓言能持。
又授予四依之法,亦令一一答能持,最后宣受者以和尚为依止,以了其仪。
比丘尼大戒之受法亦准之。
又,《瑜伽师地论》卷五十三谓有六种因缘,不得授予比丘戒。
即{1}意乐损害∶指为王逼迫,又为强贼侵害,思在家难以活命,出家则易,故诈投僧中。
然复为同住僧所知,恐遭驱摈。
{2}依止损害∶指有十遮中之疾病。
{3}男形损害∶指扇递迦与半择迦。
{4}白法损害∶指因无惭无愧,令所有白法劣薄之辈。
即造无间业、犯比丘尼,或外道、贼住之徒。
{5}为他人所系属∶指王臣、负债者、仆从及不为父母所听许者。
{6}为护持其他比丘∶指如龙等能变化身形者,虽能化现比丘之相,然于睡眠时又恢复原形,故若授予戒法,或有见之者当易对其他比丘亦生憎恶之心,故须制止。
一般而言,出家五众之戒系全分皆受,然在家五戒则有全受、分受二说。
即《萨婆多毗尼毗婆沙》卷一、《大毗婆沙论》卷一二四、《俱舍论》卷十四谓五戒须具足受;然《增一阿含经》卷二十、《优婆塞戒经》卷三、《成实论》卷八、《大乘法苑义林章》卷三(末)等皆谓在家戒可以分受。
《四分律》等小乘戒之作法,略如上述。
然大乘中别说三聚十重戒,其受法亦与小乘有别。
此中,三聚者,指三聚净戒,即律仪戒、摄善法戒、饶益有情戒。
律仪戒,即七众所受‘五、八、十、具’之戒,此与小乘戒同。
此律仪戒以七众各别得受其戒,故称为别受。
反之,七众总受摄善法戒及饶益有情戒,故二者谓为通受。
又,《梵网经》别说十重四十八轻戒,且以之为大乘菩萨所受之戒相。
关于其受法,智顗《菩萨戒义疏》卷上谓受戒之缘,可分三段,即(1)信心∶谓欲受戒法者,须信善恶因果,信佛果之常乐我净,信戒法之功德及自他皆具佛性。
(2)无三障∶指受戒者无烦恼障、业障及报障。
此中,烦恼障以凡夫常具,故未必障之;业障指现身作七逆,或犯十重禁戒。
此等重罪之障或不障,虽有多说,然一般以‘犯七逆之一,假令忏之亦成为障;若犯十重,假令忏之,则不成障’之说为正义。
又,报障,系果报之障,即地狱、饿鬼为重苦所逼恼,故非戒器。
(3)以人、法为缘∶‘人’指戒师,‘法’指记录受法之诸种戒仪。
戒师分诸佛、圣人、凡师三类。
诸佛亦有真佛、像佛之别。
真佛者,如妙海王及王子从卢舍那佛受戒者是,像佛者,指自誓受时,于金像、木像之前受之。
圣人亦有十地等真圣及像圣之别。
凡师须为真正之人,须具足五德,即(1)持戒,(2)十腊以上,(3)解律藏,(4)通禅思,(5)慧藏穷玄。
湛然《授菩萨戒仪》谓菩萨戒正从佛菩萨受得,凡师唯代圣师秉羯磨传戒而已,故应称之为传教师。
《略述大乘戒仪》卷下亦谓浇末之世难得五德具足之师,故仅以凡师为传教师,而以圣者为戒和上。
关于大乘戒之戒仪,《菩萨戒义疏》曾列出梵网本、地持本、高昌本、璎珞本、新撰本、制旨本等六种。
然一般皆用湛然之《授菩萨戒仪》。
此有十二门∶(1)开导,(2)三归,(3)请师,(4)忏悔,(5)发心,(6)问遮,(7)授戒,(8)证明,(9)现相,(10)说相,(11)广愿,(12)劝持。
授戒时即依此十二门之次第而授予戒法。
◎附∶Holmes Welch着·阿含译《近代中国的佛教制度》第九章第七节(摘录) 受戒就是接受一系列誓约,这些誓约大多是否定句式的。
如果依戒而行,和尚不必履行国民义务,尤其是兵役。
中国当职戎N了解这点,免除了和尚们的兵役、徭役与税金。
相对的,和尚们有义务造功德,回向给帝王与国。
*** 总是不断设法,以免僧侣这项特权被误用。
*** 之徒可能为逃避兵役、税金而穿上僧袍。
这将削弱国家的经济与军事力量。
因此 *** 立法限制出家人数。
一些寺庙由朝廷授权,每隔一段时间传戒一次。
未经许可,擅自传戒,可罚打八棍。
一般是三年传戒一次(编按∶现代台湾一年传一次),但也有三个月传戒一次的例子。
未经授权的寺院如果想举办一次特别的传戒,或未经授权的寺院想传任何戒,依法必须向地方官员申请(在台湾,则须向‘中国佛教会’申请)。
在实际运作上,法律常遭忽视。
许多僻处宁静乡间的小寺庙常不经授权就传戒(据一位记得清末数十年间情形的和尚说)。
但如果地处城市附近或是受盗匪骚扰的乡间,它们往往会申请许可,即使是 *** 长期授权传戒的寺院或许也会通知地方长官一声。
这有两层原因,在遭土匪威胁的乡间,他们希望地方长官派兵守卫通往寺院的道路。
至于城市附近,据一位受访者说∶‘受戒的人很多,好人与坏人混杂,有公共秩序上的问题。
’如果有麻烦发生,即使当时没有地方长官派来的人在场处理,寺院也希望地方长官能事先留意。
1911年,中央 *** 控制传戒的时期结束。
但寺院仍然需要安全保护。
另外,在一些城市地区,法律规定举行公共 *** 必须获得许可。
这可以解释1929年杭州净慈寺为何向杭州市 *** 申请允许传戒。
后来市 *** 经由公共安全局发出许可。
相反的,焦山在1949年前经常传戒,却从未申请许可或是事先通知。
焦山位于长江的一个小岛上,没有安全之虞。
虽然朝廷传戒的授权,已因帝国瓦解,丧失法律上的效力,但它们的实际效力依然存在。
原因是对宗教态度严肃的和尚,希望能正式受戒。
正式的传戒仪式费时较长而且繁复,参加的戒子人数又多,只有累积数十年经验而且房舍众多的寺院才有能力举办。
这样的寺院大多是皇帝授权传戒的寺院。
即使在1911年以后,中国和尚仍然蜂涌到这些寺院授戒。
当中最有名的是南京、浙江间的宝华山隆昌寺。
每个地区总有一、两个寺院是和尚最向往的受戒之地,但宝华山的声名却驰走全国。
普利普·摩勒(J. Prip-Moller)1939 年整个春季传戒期间都在宝华山,他作了详尽的记录,也拍摄照片。
雷契尔特(K. L. Reichelt)曾目睹该寺及江苏他处寺院传戒,德·固鲁特(J. J. M. De Groot)亲见福建鼓山传戒,还取得一份仪式程序表。
不幸,这三位杰出的调查者,叙述互不一致,与我的受访者的见证也不相符。
这些受访者有六、七人在宝华山受戒,其中一位在那里担任了四年的引礼师,之后当了三年的教授——三位主传戒大事的和尚之一。
据这些受访者说,过程分为两个阶段。
第一阶段是‘寄堂’,新戒抵达寺院(有些人在几星期前搬入),迁入云水堂当客人,除了报名、上早晚课,再没有其他义务。
报名时,他们提供有关个人历史的种种详细资料,包括师父名字,得度年次。
宝华山执事根据这些资料,估量他们受训时间的长短,受训的状况,将程度相当者编为一组。
各组有各自的堂,组员在第二阶段之初迁入堂内。
第二阶段初始叫‘分堂’。
报名截止,不许再有新戒参加,然后‘开堂’。
各组合称为‘新戒堂’。
‘新戒堂’指时间,也指地方。
时间上,它持续到传戒的最后一天。
作为地方,它指堂口会集的各堂。
总共有六堂,即‘一堂、二堂、三堂……’。
每堂——每组——有六、七十人。
堂内的摆设近似禅堂,四边设有广单。
比丘、比丘尼、优婆塞、优婆夷分别编在不同组别。
一般单是比丘就占了三组。
前两星期,准和尚、准尼师学习如何吃、如何穿、如何卧眠、如何整理床铺、如何整理行李出游、如何站、如何走、如何进大殿、如何礼佛、如何待客、如何交班(例如禅堂当值的)等等。
多数人在小庙受训时,已经从剃度师学得其中大半。
但宝华山要求举止尽善尽美。
像伊顿(Eton)、葛洛登(Groton),或许更像山德赫斯特(Sandhurst)或西点(West Point),它在学员身上烙下记号。
如一位受访者说∶‘这些只有在宝华山才教得正确。
其他戒院根本不重视。
要教好这些,必须先到宝华山住上十年。
’ 事实上大部分教师似乎经验不丰,而且才进宝华山两、三年。
其中四位教师是引礼师,分派给各组。
阶层最高的是开堂师,其次是陪堂师,然后是三师父、四师父。
新戒也选出两位同伴作为代表,由于他们分别走在队伍的最前与最后,因此叫做‘沙弥头’与‘沙弥尾’。
当代表的,必须外貌好、能干、有经济来源——最后一项是因为他们得掏腰包打斋供养全寺所有的和尚。
如果钱不够,他们师父一般也乐于资助,沾弟子的‘光’。
除行仪外,新戒在这两星期内也学习一些经文,尤其是五十三偈咒。
这是一些句子,是和尚们每天在各种场合(起床、喝水、听大钟)心里应该默念的。
行仪及经文学会以后,接著有个忏悔与净化之夜,新戒齐集大殿礼佛。
次日举行第一次传戒。
沙弥头与沙弥尾代表同学请三位师父(三师)及七位证人(尊证)主戒。
三师包括得戒和尚——通常是该寺的退居和尚,代表佛陀;羯磨——坐在左首,代表文殊;以及教授——坐在右首,代表弥勒佛。
宝华山的三师七尊证都是寺里的常住众。
在他寺,其中一部分和尚也许是从他处请来的。
三师、七尊证在大殿门前坐定,出家新戒跪在广庭上念三皈依,受沙弥十戒。
出家新戒退下后,在家新戒上前,念三皈依,受优婆塞五戒。
三段式传戒的第一段在沙弥领取袈裟、钵之时结束。
袈裟分沙弥穿的五衣与比丘穿的七衣。
他们虽然还不是比丘,但中午进餐厅时已换上七衣,手托着自己的钵,一如寺里的常住众。
第二阶段的训练随即展开。
出家新戒现在必须学习多种仪式,尤其是波罗提木叉的二五0戒。
再经过两星期的学习,又有第二次的忏悔之夜,忏悔之后是仪式性的沐浴净身。
传戒仪式的其他部分,局外人可以旁观,至于立誓受戒则在隔离的戒坛上举行,局外人被挡在外。
普利普·摩勒(Prip-Moller)是少数目睹新戒立誓的外国人之一,他写道∶‘此处所见的,也许是佛教仪式中最庄严的典礼,典礼在奉献精神中进行,参与者全心全意投入,这在庙里一般是很少见的。
’集体受毕二五0戒,新戒每三人一组走上戒台。
一组称作一坛,而且编有号码。
在同戒录上,新戒的名字便写在‘一坛’、‘二坛’等等之下。
三位传戒师父从傍晚一直坐到深夜,检视每一坛戒子,接受他们成为比丘。
这对得戒和尚而言,必定是一项严刑酷罚,因为通常他是一位老者。
在普利普·摩勒目睹的例子中,得戒和尚到晚上便将位子交给弟子——现任方丈。
据原始印度佛教的作法,出家和尚经上述程序后,即成为正式的僧团成员,但以中国的大乘佛教来说,一星期后新戒还得受《梵网经》的五十八戒。
《梵网经》制订了更高一层的戒律与誓约,要求新戒度尽一切有情才登涅盘。
因此这套戒称作‘菩萨戒’。
出家与在家新戒在同一典礼上念菩萨戒,两群新戒中的一群退下后,换另一群念,但在此前后,两群新戒一起跪着。
前一天,戒子在头上烧戒疤。
次日傍晚,发给每个人戒牒与同戒录,戒子同时还领取《波罗提木叉》、《梵网经》与《毗尼日用》。
在得戒和尚一场告别演讲后,‘新戒堂’关闭,传戒结束。
佛教网如何戒淫欲念什么咒最好
佛法之中摄除淫欲的办法很多,有些咒是可以到达这种效果,比如说楞严咒,因为楞严咒为咒中之王,功德广大,威力无比。念诵时间又长,所以可以很轻易的除掉此刻的淫欲心。但若长期持诵,则不是最佳办法。
我推荐的办法是一心诵持观世音菩萨圣号。一心诵持,不要打妄想,首先调匀呼吸,继而一心诵念,念上五分钟左右就差不多。这是观世音菩萨普门品上开示的办法。
最重要的是,你要有心戒断淫邪之心,若无此决心,一切办法皆不能成就。方法是助缘,你下定决心才会成就。
阿弥陀佛
佛教中如何戒色
【邪淫戒】
五戒之一。为在家居士所持之戒。即不得侵犯人(父母、兄弟、姊妹、夫主、儿子、世间法、王法等)、法(指出家受戒及在家而受一日戒)所守护之妇女;或指男女双方不得非支、非时、非处、非量、非理而行淫。非支,指行淫于产门以外之器官。非时,指胎圆满时、斋戒时、病时等。非处,指于灵庙中、大众前等处所。非量,指过量而行。非理,指不依世间礼法,如自行欲、媒合他等。〔中阿含卷三十优婆塞经、长阿含卷六转轮王修行经、优婆塞戒经卷三、大毗婆沙论卷一一三、瑜伽师地论卷五十九、卷六十、大智度论卷十三、顺正理论卷四十二、俱舍论卷十六〕
佛教的戒律有哪些 所谓的行善都是哪些行法
一、戒的类别有那些?
戒是一切善法的根本,也是世间一切道德行为的总归。受戒犹如学生遵守校规,人民恪守法律一般,不同的是,校规、法律是来自外在的约束,属于他律;而佛教的戒律,是发自内心的自我要求,属于自律。佛教的戒律分为:
1.通戒与别戒:七佛通戒偈:‘诸恶莫作,众善奉行,自净其意,是诸佛教。’是通于僧俗二众的禁戒。三聚净戒也是通戒,凡发菩提心的僧俗二众皆得受持。别戒则为僧团七众所各别制定的戒律,又可分为在家戒与出家戒,在家戒有:优婆塞、优婆夷所受持的五戒、八关斋戒、十善戒;出家戒有:沙弥、沙弥尼所受持的十戒,式叉摩那所受持的六法戒以及比丘二百五十戒、比丘尼三百四十八戒的具足戒等。
2.声闻戒和菩萨戒:声闻戒,指声闻乘所受持的戒律,如《四分律》、《十诵律》等。菩萨戒,指大乘佛教所受持的三聚净戒,即:断一切恶的摄律仪戒,积集一切善的摄善法戒,摄受一切众生的饶益有情戒。
3.止持戒和作持戒:护持所受的戒体,停止恶业的造作,称为止持戒;策励修习善业的行为,就是作持戒。七佛通戒偈中的‘诸恶莫作’属于止持戒,是消极的止恶,‘众善奉行’则属作持戒,是积极的行善。
4.性戒和遮戒:本质上是罪恶的行为,称为性戒,例如杀生、偷盗、邪淫、妄语等行为,无论佛教是否制戒,国家是否订法,本质上为天理所不容,是社会所公认的罪行,属于性戒。如果本质并非是罪恶的,只是容易产生讥嫌,或诱发其他本质上罪恶的行为,则称为遮戒。例如饮酒本身不是罪恶,但是饮酒容易失去理智,转而犯下杀、盗、淫、妄等恶行,属于遮戒。从性、遮这两种戒,可以看出佛陀制戒所考虑的层面是十分圆融的。
五戒就是不杀生、不偷盗、不邪淫、不妄语、不饮酒。《杂阿含经》卷三十三载:云何名为优婆塞戒具足?应远离杀生、不与取、邪淫、妄语、饮酒等,而不乐作,是名优婆塞戒具足。可见五戒是在家优婆塞、优婆夷应持守的戒律。
佛教的戒律虽然有出家戒、在家戒的区别,但是一切戒律都是依据五戒为根本,所以五戒又称为根本大戒。
五戒的内容
◎不杀生:就是不侵犯他人的生命。大至杀人,小至杀死蟑螂、老鼠、蚊蚁等,都是杀生。不过,佛教是以人为本的宗教,所以不杀生,主要是指不杀人。杀人是犯波罗夷[极重罪],是戒律中的根本大戒,是不通纤悔的。如果杀死蟑螂、蚊蚁等,是犯突吉罗[轻垢罪],属于恶作,虽然一样有罪,但跟杀人不一样。
此外,浪费时间,破坏物质,也是杀生,因为生命是时间的累积,所以浪费时间如同杀生;相同的,随便浪费物品也是杀生,因为物品是大众的资源,是大众集聚因缘而成的。
戒杀生,主要是培养我们的慈悲心,《涅盘经》说:‘食肉者,断大慈种,行住坐卧,一切众生闻其肉气悉生恐怖。’所以佛教徒吃素,主要是不忍心杀害鸡、鸭、猪、羊等动物的生命,是为了长养慈悲心。有人认为植物也有生命,但佛教认为动物有心识的反应,而植物只有物理的反应,因此吃素不算杀生。
◎不偷盗;就是不侵犯别人的财富。简单的说,不是自己的东西,未经许可便占为己有,就是偷盗;光天化日之下,强取他人的财物,更是盗窃。根据戒律,盗取价值五钱[古印度摩揭陀国钱币单位]以上的东西,这样的偷盗行为,就犯了根本大戒。平时顺手取用公家的信纸、信封、原子笔等,乃至借用东西末还,叫做不清净的行为,虽然不是犯了根本戒,但还是要负因果责任的。在戒律中,最难受持的戒律,就是盗戒,因为凡将无主以外的东西,私自据为己有,就犯了盗戒。
◎不邪淫:所谓邪淫,是指合法的夫妻关系以外的男女爱欲行为。例如强奸、嫖妓、重婚、诱拐、贩卖人囗、妨碍家庭、强迫别人从事卖淫等有伤社会风化的行为,都犯了邪淫戒。至于心中恋慕某人,但末付诸行动,虽然没有触犯根本戒,但是心中不清净,烦恼妄想扰动,日子也不好过,而持戒的目的,主要是使身心清净。
邪淫,是社会混乱的导火线。例如乱伦.雏妓问题,是文明社会的一大耻辱。他如同性恋衍生的爱滋病,更引起了廿世纪的大恐慌。如果人人都能持不邪淫戒,便不会发生这些问题;夫妻坚持不邪淫戒,则家庭是个和乐的家庭,社会是个守礼的社会。
◎不妄语:妄语,就是说虚妄不实的话,包括挑拨离间的两舌、恶毒伤人的恶囗、欺瞒不实的妄言、阿谀奉承的绮语。妄语依其性质又可分为:大妄语、小妄语、方便妄语三种。
大妄语:指没有证果的人,说证果了,没有得到神通,说得神通了。此种未证谓证、未得谓得,是属于大妄语的行为。另外说四众的过失,尤其说出家二众的过失,也犯了严重的根本大戒。
小妄语:见言不见,不见言见;是说非,非说是;乃至知而不言,不知而言,这些都属于妄语。
方便妄语;就是俗称的善意的欺骗。譬如医生为顾及绝症病人的情绪,因此隐瞒实际病情,这种为别人利益着想而说的妄语,就是方便妄语。
不饮酒:虽然明指为酒,但是凡能刺激神经,使人丧失理智、败坏德行的东西,诸如大麻、鸦片、安非他命、速赐康、强力胶、玛啡、红中白板等,都是不饮酒戒所要戒除的。
五戒中的前四戒,所禁戒的行为本质就是罪恶,因此称为性戒;不饮酒戒是佛教五戒的特色,酒的本质虽非罪恶,但是饮酒容易引起世人诽谤,或诱发其他的性罪,因此称为遮戒。
《大毗婆娑论》卷百二十三说:印度有位优婆塞,由于饮酒,于是盗取邻居的鸡,犯了偷盗戒;烹杀做为下酒菜,犯了杀生戒;邻妇问起,他妄言说没看见鸡,犯了妄语戒;此时又见邻妇貌美,非礼她,犯了邪淫戒。喝酒使人无惭无愧、丧失理智,由于喝酒而造下杀、盗、淫、妄等四重罪,所以应该戒除喝酒。
佛教是重视般若智慧的宗教,唯有戒酒,才能使神智清楚,理路清晰,智慧明朗。
五戒的意义
五戒虽然分别为五,但是根本精神是不侵犯;不侵犯而尊重别人,便能自由。譬如:不杀生,就是对别人的生命不侵犯;不偷盗,就是对别人的财产不侵犯;不邪淫,就是对别人的名节不侵犯;不妄语,就是对别人的名誉不侵犯;不饮酒,就是对自己的理智不伤害,从而不去侵犯别人。一般人总以为受戒是增加束缚,因此有人说:何必受戒,自找束缚!其实,凡是身陷牢狱失去自由的人,探究其原因,都是触犯了五戒。譬如:杀人、伤害、毁容,是犯了杀生戒;贪污、侵占、窃盗、勒索、抢劫、绑票,是犯了偷盗戒;强奸、嫖妓、拐骗、重婚,是犯了邪淫戒;毁谤、背信、伪证、恐吓,是犯了妄语戒;贩毒、吸毒、运毒、吸食烟酒等,是犯了饮酒戒。由于犯了五戒,于是身系囹圄,失去自由。所以受戒也是守法,能够受持五戒,真实认识五戒的人,才能享有真正的自由。因此,戒的真义是自由,而非束缚。
有人认为受戒难免会犯戒,不受戒就不会有犯戒的担忧。事实上,受戒后纵使犯戒,因为有惭愧心,懂得忏悔,罪过较小,还是有得度的机会。不受戒的人,犯了戒,不知忏悔,罪过加重,因此沉沦三涂恶道。所以,宁可受戒而犯戒悔过,也不要不受戒而犯戒,因为受戒才有得度的机会,不受戒就永无成佛的可能。何况不受戒,并不代表做错事就不犯戒,不受戒而犯戒,仍然有罪,仍然难逃因果业报。
受持五戒的利益
受持五戒是人道的根本,五戒与儒家的五常有相通之处。五常就是仁、义、礼、智、信。不杀曰仁,不盗曰义,不淫曰礼,不妄曰信,不酒曰智。一个人受持五戒,会有无尽的利益。《灌顶经》卷三说:我们受持五戒,必感得廿五名善神的护佑。《月灯三昧经》卷六记载,持戒清净者能获得十种利益: 1满足一切智,2如佛所学而学,3智者不毁,4不退誓愿,5 安住于行,6弃舍生死,7慕乐涅药,8得无缠心,9得胜三昧,10不乏信财。
此外,如果我们不杀生而护生,自然能获得健康长寿;不偷盗而布施,自然能发财享受富贵;不邪淫而尊重他人的名节,自然家庭和谐美满;不妄语而赞叹他人,自然能获得善名美誉;不喝酒而远离毒品的诱惑,自然身体健康,智慧清明。
所以,受持五戒,现世可以免除苦恼、恐怖,可以获得身心的自由、平安、和谐、快乐;将来可以免堕三涂恶道,得人天果报,乃至成佛。受持五戒,如同在福田里播了种,纵使不求,自然有许多利益加身,自然享有无尽的功德善果。
五戒的受持
受持五戒是尽形寿受持,非一日一夜受持而已。五戒可以全部受持,也可以随分受持。如《十住心论》卷二引《大智度论》说:‘戒有五种,始从不杀,乃至不饮酒。若受一戒是名一分,若受二、三戒是名少分,若受四戒是名多分,五戒是名满分。于此分中,欲受何分,常随意受之。’
佛教网沙弥求戒在几月份
几月都可以。过去是因为在印度夏季虫多,僧人容易踩踏杀生的缘故,所以有“安夏”(夏季尽量不外出)的规定。既然僧人们在一起(僧团形式)安夏,自然就可以开展各种活动了,所以,慢慢形成了在安夏的时候授戒与受戒的“风气”,慢慢成为了古印度佛教内部约定俗成的一个规矩了。所以,过去从农历四月十五日到七月十五日的结夏安居后,僧人受戒的年龄就算增长一岁,佛教称为“一腊”,加了一个“僧腊”。但是在中国,其实和印度的环境是不同的,完全没必要照搬形式——体会安夏的慈悲精神,安夏“不杀生”的意义才是最重要的。所以,从佛法上来讲,只要有能够授戒(亦即传戒)的僧团(必须至少有三个僧人),就可以申请受戒啦!从修行的迫切性上来讲,任何时间都可以的!