佛教教导人怎样面对苦难
佛法中四谛的苦,不是指人生活中的各种境遇,而是指人在经受这些境遇时,心的变化,也即是说,苦,是自己心的感受,是苦恼,而不是苦难。
所以万法唯心,一切苦的感受,其根源还是需要从自己的心思、行为(包括言语)中去寻找和认识。但是仅仅认识并不足以使我们忘记或放下苦恼,还需要明白这些感受是如何产生、如何变化、如何发展,所以需要依据不同的宗教理解或哲学理解来说明,而佛法,只是其中的一种方法。
佛法认为,苦的根源是无明,是不理智的思维,而这种无明思维是各种心的妄想和执著,而各种妄想和执著实际是欲望的不能满足,因此,是欲望的过度造成我们的苦恼。
佛法的目的,是通过欲望的止息来达到心的安定。这个止息不是心思的停止,不是心思的断绝,而是达到平衡后不做妄想,止是妄念的止,息是妄念的息。
学佛的过程中老是会遇到各种各样的障碍该咋办啊?
修心越修越好,业障应该越来越轻,这里的障碍是来自自己业力以外的魔的阻碍吗?
是,实际上它是两重性发展的。比方说,修心之后业障越来越少了,那么你新业不造,旧业又消,是不是业障越来越少了?(对)但是你的境界往上跑了,那么在天上有没有mo性?(有)那他阻碍你前进。从道理上来讲,一个劳动模范得的奖金高了,奖状多了,整个车间里都借你的光了;但是你想想看,是不是嫉妒的人越来越多了?(是,人就是这样)
什么是三障?就是烦恼障、业障和报障。什么叫烦恼呢?烦恼就是无明,就是不明白,就是迷惑。因为你不明白,你迷惑了,你产生烦恼了。如果你什么事情都搞不清楚,就有烦恼了,对不对?你们想想看就知道了。比如人家在交头接耳,你在边上一看,会不会在讲我?因为你不明白,你迷惑了,接下来你的烦恼就开始了。大家听得懂吗?所以不明白就会起烦恼,不明白就是障碍。一个搞不清楚的人,实际上他就是有障碍。比如耳朵听不清楚的人,就是耳朵有障碍;眼睛看不清楚的人,就是眼睛有障碍;嘴巴说不清楚的人,就是语言有障碍。师父给你们讲了这么多年的障碍、孽障,你们今天好好想一想,这是不是人生的孽障。智障是什么?就是智慧上的障碍,就是智力方面有障碍。所以只要有这些障碍,比如你迷惑了,搞不清楚,你就开始烦恼了,而且不明理。
真正能够见到本性的人,要自性无非,就是自己认为这个世界上没有是非了;要自心无碍,就是自己的心要没有障碍;要自心无乱,也就是说,自己的心从来不会乱,你的本性对所有世界上的问题没有是非,你的本性想做什么,你就让它做什么,因为本性是善良的,它做出来的事情都是好的,所以,要没有障碍。
比方说,我想去帮助一个人,但是呢,我有障碍了,我有自私心了,我想了一下,我要不要去帮助这个人?帮助他对我有什么好处吗?这叫有碍,有障碍了。你本来的本性是很好的,你完全可以无碍地去帮助人家,但是因为你心中有障碍了,你觉得我划不来,那么你就叫“自性有碍”了,然后会达到“自性有乱”。自性有乱是什么呢?因为你有阻碍了,你拿不定主意了,这个事情我到底要不要去做?想过来想过去,你不就乱了吗?你们想想看,很多人很聪明的,做一件事情很坚决,我很快就去做这件事情,但是一旦他心里有障碍了,我能做吗?我这样做会不会好啊?他会不会理解我啊?我这样做了,人家反而觉得我会对他有什么要求呢?我又没有对他有什么要求,有障碍了,你的心就乱了。所以,首先不要给自己的心设障碍。
学佛人要尽悟佛性,就是说,无论如何要尽自己所有的一切能力和智慧来开悟佛性。要尽知佛法,就是要尽一切努力去知道所有的佛法。所以很多人学习佛法永不退转,一天都可以把一本《白话佛法》看完。要尽去无明,尽自己所有的力量去除自己身上不明白的事情,要多问啊。要尽度众生,就是要度尽一切众生,要帮助别人。学佛学了半天,只会自己修,还不能帮助别人,那就度不了众生。
要想净化心灵,不是净化一点皮毛,而是要深挖心中的障碍。障碍是什么?就是心中的痛。这个事情越是痛,你越要去挖掘:“我为什么会这样呢?我为什么会痛呢?我要挖根啊,我要知道自己做错事情了,我以后接受教训,不能再这么做了。”只有深挖自己的痛处,以后才不会再痛。痛挖比开刀要好一点,很多人的肠胃痛,痛到后来开刀把肠胃剪掉了三分之二。这就是为什么要深挖,虽然很痛,还是要深挖。
自己离婚了,心里很痛,为什么会离婚啊?痛啊,但是下次不会再痛了。第一次婚姻不把别人当回事,很快你就跟别人结束了。第二次结婚找到人了,如果不接受教训,不改自己的毛病,没有深挖自己的痛处,再结婚,还是会很快离婚的。师父跟你们讲,挖自己心中的障碍,就是挖自己的病根,要从自己的心里去挖,要转识成智,转变你的意识成为你的智慧。刚刚想发脾气了,突然之间一想,“学佛人不能发脾气,一发脾气工作马上保不住了”,意识转变了之后,认识转变了,马上就变成智慧了。明白了吗?
要化解心中的疑虑和疑惑,心中的疑惑不能常放在心中,师父教你们两个方法:一个方法是尽快地去了解清楚,把它化解;还有一个方法就是不要去了解,慢慢地就化解掉了,不要去查盘根错节,不要去理解,不要去解释,什么都不要去想、不去做,慢慢地就化解心灵的烦恼。要刨根问底的话,那你思维一定就会出事。
师父跟你们讲过,很多事情不要去刨根问底,刨根问底是让自己痛。有些事情师父比你们总要清楚吧?师父怎么会不知道自己的弟子做了什么事情啊?有时候他们跑过来跟师父见面,跟师父讲这事那事,不管欧洲同修也好,美国同修也好,师父难道会不知道吗?师父只是不讲罢了,师父不会刨根问底的,师父就会多多鼓励他们,因为他们不在师父身边。那些总觉得师父不知道事情真相的人,实际上是最傻的,就像幼儿园的小孩子一样,说自己没有做,难道老师会不知道是谁做的?要懂得这些道理。
学佛修行的路上遇到很多不如意的事,是什么原因?应该怎做?
正是因为你在改变,才会有困难出现,如果还是像之前那样没有改变,自然觉得轻松很多
不修行的时候,什么事都没有,修行的时候,就会有种种事来考,其实就是种种魔来考验你。
我们修行六度万行:布施、持戒、忍辱、精进、禅定、般若
越是困难就越要精进,不要因为困难轻易生退转心,要勇猛精进
忍辱,不能忍的也要忍,不能受的也要受,关键就在这个地方。难忍能忍
还有遇到一些不如意的事情的时候,了解一下体冤进道的真实不虚:
达摩祖师《入道四行观》云:“云何报冤行?谓修道行人,若受苦时,当自念言:我从往昔,无数劫中,弃本从末,流浪诸有,多起冤憎,违害无限。今虽无犯,是我宿殃,恶业果熟,非天非人所能见与,甘心忍受,都无冤诉。经云:逢苦不忧。何以故?识达本故。此心生时,与理相应,体冤进道,故说言报冤行。”
翻译:
什么是“报冤行”?就是说,修行人在受苦时,经常要这样想:我从往昔以来,弃本逐末,起了很多怨憎之心,违害到很多众生。今天我虽然作恶少一点,但是我的宿业成熟了,所以我现在受罪、贫穷、苦恼。这些情况不是天给的,不是他人给的,不是老天爷惩罚我,而是自己的业力成熟了,所以我应该甘心忍受,不应认为是冤屈而到处去申辩。
就因为理解这些冤情,体会这些冤情的实相,我不仅不会继续流转下去,而且能进道。这称作“体冤进道”,即体解这些怨忿之情,便能进入“道”的修行中。
这是随许世俗的心里话。与理相应,为出世之道阶,即所谓“无正世俗梯,无上正高楼”,以此世俗梯,得上正法高楼,谓之“体冤进道”,即“罪从心起将心忏,心若灭时罪亦亡,心灭罪亡两俱空,是则名为真忏悔”。如此则是“识达本故”,当然“甘心忍受都无冤诉”。
下面是回答网友白素COCO的评论(由于字数限制,写在这里):
随波逐流是是消极的,道理是死的人是活的,不要死板的去套用道理,这是愚痴,要有智慧,灵活运用。
首先要你要真正懂得因果,才明白人在其中的意义!
比如每个人的出生家庭环境不同,比如一些好人很多不如意,发生意外,贫困短寿,又比如一些恶人如意,富有,长寿等等
众生平等,因果真实不虚就是:
做好的有好的果报,作恶有恶的果报,
但这并不是从当下来说的,不是做好的马上就有报应,是三世因果,过去世现在世未来世。
过去世做好的,现在世会有好的收获,恶人是过去世做好的,好的种子先结果,所以现在福气还在,而坏的种子还没有成熟而已,将来还是要受苦的。
善人也是同理,过去的恶业现在成熟了,而好的种子还没有成熟而已。
善有善报恶有恶报,讲因果真实不虚,就是要让你明白善恶,敬畏因果,要诸善奉行诸恶莫作,
如果明显看到别人在做坏事,是伤害大众的行为,自然要明令禁止,视而不见,该做的事情却不去做,默许也是一种间接的纵容
从果报,结果上来说。要心甘情愿接受,让你明白遇到事情不要怨天尤人,凡是从自己身上找原因,事情不是无缘无故发生的,是自己感招而来的。这并不是说不要努力。人的主观能动性是值得肯定的,如果凡事都直接认命还谈什么努力呢?佛还说那么多干嘛。我们是要通过自身的努力而影响、改变结果,做好自己本分的事,应该做的事情,而事情的结果不是我们能够把握的,这叫做随遇而安。用儒家的话说叫“尽人事,听天命”
这才是佛家:因上努力,果上随缘的意思,还是这句话:诸善奉行诸恶莫作
佛法消灾解难怎么办
题主是想问消灾解难中佛教是怎么做的吗?
第一、要忏悔,因为自己过去造恶业,有伤害众生的业报,现在冤亲债主在讨,所以要多忏悔、拜忏、拜佛。
第二、要持戒,持戒也是代表忏悔的行动,表示绝对不会再去杀生,或是进一步不吃肉。
第三、要修更大的福报,经常参加放生、印经,修更大的福报来一步步化解灾难。
另外,综上的方法都是需要传递给佛菩萨求得加持和庇佑的,佛家中香成为联系人与神的媒介,通过虔心焚香设拜,可以上达天听,下及幽冥,感应道交,不可思议。
建议可以到无相铜炉上一对一定制几盒佛香,这家的香寓意美好,此香采用天然香料制作,燃烧产生烟不进对身心无害,也使人舒缓情绪,而使你的修行增缘达到更有正能量辅助加持。
而现今市面上的化学合成香有害,不利环保,如此,求福不成,反造无边罪业。
佛法无边,善哉!
我在学佛中遇到困难了,请教各位老师!
1. 看大乘佛经,以尽快地明白佛法的根本,首先明理,先看《楞严经》,都看文言文 、白话文对照的:《金刚经》《大般涅磐经》《法华经》《地藏菩萨本愿经》《圆觉经》《楞伽经》《净土诸经》等。
2. 看修行的书,明理不求实证,则无意义。目前时代,最好最易成就的,就是藏区的大圆满法,能即生开悟。大圆满法,天赐众生福泽,能修习,当累世修的机缘,甚难得!
六祖以后,禅宗已不适合人的根性,能度脱现代人的,最佳的就是大圆满法了。正如莲华士大师所预言:铁鸟(飞机)飞翔时,大圆满法将传遍世界。
推荐修行的两本书:元音老人著《大手印浅释》。
丹贝旺旭仁波切著《金刚密乘大圆满》。
修习大圆满法,须拜有“仁波切”称谓的大师为师,灌顶修行。
有“仁波切”称谓的大师,不仅仅是开悟,且证量足,能够灌顶加持,并非是普通意义上的活佛摩顶。
去青海省果洛洲久治县的德合隆寺
去拜: 丹贝旺旭仁波切 为师
或 四川省甘孜洲白玉县阿宗寺 :江央确吉宁玛仁波切
修习大圆满法,能即生开悟 !
3.所谓念念修行,就是终生念一佛名,念到一心不乱。从而能往生极乐世界。
(念佛名:一是消业障;二是佛力感应加持)
(当然要持戒、行善、发愿、生菩提心)
(生真信,发切愿,志诚恳切,念佛名号。勿用观心念法,当用摄心念法。楞严经大势至菩萨说,都摄六根,净念相继,得三摩地,斯为第一。念佛时,心中(意根)要念得清清楚楚,口中(舌根)要念得清清楚楚,耳中(耳根)要听得清清楚楚。意、舌、耳、三根,一一摄于佛号,则眼也不会东张西望,鼻也不会嗅别种气味,身也不会懒惰懈怠,名为都摄六根。都摄六根而念,虽不能全无妄念,校彼不摄者,则心中清净多矣,故名净念。净念若能常常相继,无有间断,自可心归一处。
所谓十念记数者,当念佛时,从一句至十句,须念得分明,仍须记得分明。至十句已,又须从一句至十句念,不可二十三十。随念随记,不可掐珠,唯凭心记,若十句直记为难,或分为两气,则从一至五,从六至十。若又费力,当从一至三,从四至六,从七至十,作三气念。念得清楚,记得清楚,听得清楚,妄念无处著脚,一心不乱,久当自得耳。须知此之十念,与晨朝十念,摄妄则同,用功大异。晨朝十念,仅一口气为一念。不论佛数多少。此以一句佛为一念。彼唯晨朝十念则可,若二十三十,则伤气成病。此则念一句佛,心知一句。念十句佛,心知十句。从一至十,从一至十,纵日念数万,皆如是记。不但去妄,最能养神。随快随慢,了无滞碍。从朝至暮,无不相宜。较彼掐珠记数者,利益天殊。彼则身劳而神动,此则身逸而心安。但作事时,或难记数,则恳切直念。作事既了,仍复摄心记数。则憧憧往来者,朋从于专注一境之佛号中矣。大势至谓都摄六根,净念相继,得三摩地,斯为第一。利根则不须论。若吾辈之钝根,舍此十念记数之法,欲都摄六根,净念相继,大难大难。又须知此摄心念佛之法,乃即浅即深,即小即大之不思议法。但当仰信佛言,切勿以己见不及,遂生疑惑,致多劫善根,由兹中丧,不能究竟亲获实益,为可哀也。掐珠念佛,唯宜行住二时。若静坐养神,由手动故,神不能安,久则受病。此十念记数,行住坐卧皆无不宜。卧时只宜默念,不可出声。若出声,一则不恭,二则伤气,切记切记。——净土宗念佛法门)
而开悟、明心见性,也就是在念念修行中:
前念已灭,后念未起,一念不生,回光一瞥,了了分明,当下抓住,觉性显前——《大手印浅释》
《金刚密乘大圆满》:有所谓:“内观心性,向内观!”之口诀。
如是不散以自心自观。
此偈诵的意思是说:使能想、能念之心识,向它自己稍微地内转;稍微地内向;轻微地内收,这样便能认识本觉。华智仁波切说由此不能认识的话,便再也没有其他办法可以认识了。当以自心稍许向内轻微地观于它自身的时候,会有一种远离一切散乱分别的赤裸明清,这就是觉性。
念:
南无(音:那摩)阿(音:a) 弥陀佛
南无(音:那摩)观世音菩萨
南无(音:那摩)地藏王菩萨
4.修行需要先消业障,在消业障方面《地藏菩萨本愿经》甚佳,读经、念:南无(音:那摩)地藏王菩萨 名号。
《地藏菩萨本愿经》:更能每日念菩萨名千遍,至于千日,是人当得菩萨遣所在土地鬼神,终身卫护,现世衣食丰益,无诸疾苦,乃至横事不入其门,何况及身。是人毕竟得菩萨摩顶授记。