玉佛寺拜佛称呼
在玉佛寺拜佛时,可以称呼如下:
1. 释迦牟尼佛:一般被称为“佛祖”,是佛教的创始人。
2. 观音菩萨:一般被称为“大慈大悲观音菩萨”,是佛教中慈悲之神。
3. 文殊菩萨:一般被称为“智慧之神”,是佛教中的智慧和学问之神。
4. 普贤菩萨:一般被称为“行者天尊”,是佛教中修行之神。
通常我们在拜佛时,称呼的方式为:“南无阿弥陀佛”、“南无观世音菩萨”、“南无地藏王菩萨”等等,这些称呼通常具有不同的功德、加持力和文化意义。
形容非常推崇敬佩的成语四字词语
形容非常推崇敬佩的成语
【成语】: 肃然起敬 【拼音】: sù rán qǐ jìng
【解释】: 肃然:恭敬的样子;起敬:产生敬佩的心情。形容产生严肃敬仰的感情。
【成语】: 奉若神明 【拼音】: fèng ruò shén míng
【解释】: 奉:信奉;神明:神。崇拜得象迷信者敬神那样。形容对某些人或事物的盲目尊重。
【出处】: 《左传·襄公十四年》:“敬之如神明。”
【成语】: 推崇备至 【拼音】: tuī chóng bèi zhì
【解释】: 推崇:推重,敬佩。极其推重和敬佩。
【出处】: 清·曾朴《孽海花》第八回:“所谈西国政治、艺术,石破天惊,推崇备至,私心窃以为过当。”
【成语】: 目逆而送 【拼音】: mù nì ér sòng
【解释】: 逆:迎。目逆:眼睛迎着当面走过来的人。眼睛注视着迎来,注视着送走。形容对所见的人十分关注或敬佩。
【成语】: 高山仰止 【拼音】: gāo shān yǎng zhǐ
【解释】: 高山:比喻高尚的品德。比喻对高尚的品德的仰慕。
【出处】: 《诗经·小雅·车辖》:“高山仰止,景行行止。”
【成语】: 顶礼膜拜 【拼音】: dǐng lǐ mó bài
【解释】: 顶礼:佛教拜佛时的最敬礼,人跪下,两手伏地,以头顶着受礼人的脚;膜拜:佛教徒的另一种敬礼,两手加额,跪下叩头。虔诚地跪拜。
【成语】: 奉若神明 【拼音】: fèng ruò shén míng
【解释】: 奉:信奉;神明:神。崇拜得象迷信者敬神那样。形容对某些人或事物的盲目尊重。
【出处】: 《左传·襄公十四年》:“敬之如神明。”
【成语】: 心悦诚服 【拼音】: xīn yuè chéng fú
【解释】: 悦:愉快,高兴;诚:硬实。由衷地高兴,真心地服气。指真心地服气或服从。
【出处】: 《孟子·公孙丑上》:“以力服人者,非心服也,力不赡也;以德服人者,中心悦而诚服也,如七十子之服孔子也。”
扩展阅读:形容佩服的句子
蝴蝶为了见一见蔷薇花,勇敢地逆风而行,这精神真让人敬佩。
这是一个身穿黑色华达呢中山装,戴着黑色宽边眼睛,脸上有一点笑容的中年老师,他就我敬佩的――陈老师。他自我介绍说:我姓陈,名海松。出生在海边梦想是当个船长陈老师知识渊博,是一个大学生。他不担是我敬佩的老师也是大家敬佩的老师。
我爱我家的腊梅花,它的芳香让我陶醉,它的精神让我敬佩,它的品格让我喜爱。比起牡丹它少了几分高贵,比起百合它少了几分高雅,比起玫瑰少了几分美丽,它既不能像玫瑰代表爱情,也不能像康乃馨代表母爱,可它的坚强不畏强敌的精神让我喜欢。
交好运令人羡慕,而战胜厄运令人敬佩,这是塞内加的名言。作者:培根 出处:论厄运
我十分敬佩水仙花。敬佩她不追求肥田沃土,不追逐浮华虚慕,仅凭一勺清水几粒石子,就能换来春意盎然;敬佩她根细如银丝,纤尘不染,叶碧绿葱翠,尤具神韵;敬佩她花高雅绝俗冰清玉洁凌波傲立一尘不染;敬佩她从不张扬,在柔弱的外表中,蕴涵着顽强的生命力。
我欣赏我的祖国,是因为中国曾经经历了多少沧桑经历了多少风风雨雨啊;我热爱我的祖国,是因为它在 *** *** *** 总书记的领导下,发生了翻天覆地的变化;我敬佩我的祖国,是因为在孙中山这位大总统的领导下,打响了武昌起义,发动了辛亥革命使中国从半殖民半封建的社会中走了出来;我喜欢我的祖国,是因为祖国的壮丽风景使人心旷神怡
如果一个男孩子在女孩子身上发现的只是她外表的变化,如果他看到的只是一些次要的性的特征的话,那么这就是一种缝隙,通过它犬儒主义的毒素会侵入空虚的灵魂。因此,男孩子应该首先在女孩子身上看到和感觉到她的智慧精神需要与兴趣,而最主要的是她对人的高度严格的要求自尊自豪和不可侵犯的感情。在男孩子把女孩子作为一个女人来爱之前,他就应该把她作为一个人来爱并怀有一种敬佩自豪和充满高度人类快乐的崇高精神的感情――一种人与人之间在智力与美感方面的交流的快乐。作者:苏霍姆林斯基
老家的前面有一片竹林,穿过竹林,前面是一座桥,桥下就流着那条清澈的小溪。这是我见过最清澈的小溪了,它不像中山公园的那样浑浊,也不想西丽那条长长的河水,绿的让人心慌,小溪仿佛一面干净的玻璃,蹲在小溪旁边,我可以看到小贝壳在溪底悄悄地张开小嘴巴打着哈欠,水草惬意地伸着懒腰,小鱼欢快地游来游去。平静的小溪远看毫无生机,走近一看,你却发现它默默地绽放生命之花。使我对它敬佩不已。
面对全校的他,竟然敢在主席台上讲侃侃而谈,令我敬佩。
我敬佩蜡烛的精神也同时明白老师的责任。小小蜡烛却有如此神圣的责任--牺牲自己,照亮他人,无私奉献,不求回报。
.做人最要紧的,是让人由衷地喜欢你,敬佩你本人,而不是你的财力,也不是表面上让人听你的。
他看出他是一个越是处在危急的境地中,越是能调节自己情绪的人, 这样的人无论于谁为敌,都是一个值得敬佩的敌人。作者:谢楼南 出处:我的皇后
我崇敬高山的伟岸,感叹长河的不息,仰慕幽兰的气节,敬佩太阳的豪气,纵然我不能摇身变作彼样的风景,我依旧拥有它们追求独立的心,我依旧以自己的节拍,迈开了走向独立的步伐。我想,在走向独立的路上,我该是一道独一无二的风景了。
瞧,这位身穿中山装,戴着黑色换边眼镜,脸上总是漾微笑的这位中年教师,他就是我们敬佩夏老师。夏老师知识渊博,教学经验丰富,上起课来总是那么风趣幽默生动有趣。我们尤其爱他的语文课。
世界上最动人的情话就是:你是我一个人的,爱情最美丽的誓言就是:我在时光的尽头等你。是谁说过有两种人是最值得敬佩的,年轻时陪男人过苦日子的女人,年长时陪女人过好日子的男人。我想人们之所以这样说,是因为她们不论贫穷与磨难,甘愿为彼此付出一生。
我很敬佩那些愿意把爱情大白于天下的女孩,她们是真的爱的炙热,爱的全世界都通通知道自己只爱这一个男人,三毛在说到荷西把她所有的照片都贴到墙壁上时声音哽咽,一路哼着《橄榄树》这首歌,也理解那些愿意把感情悄悄藏起来的姑娘,就因为在乎,所以保护。
你用才智和学识取得今天的收获,又以明智和果断接受明天的挑战。朋友,我敬佩你的一往无前。
其实有时候我们是把现实当成了想象,想象中过于美化了现实,也许是自欺欺人,也许这是成长,可是,最值得敬佩的是敢爱敢恨,敢于付出,倾其所有的付出。
做人最要紧的,是让人由衷地喜欢你,敬佩你本人,而不是你的财力,也不是表面上的服从。
你可曾敬佩大海的无边无际,日出的光芒遮不住它的浩天之气;它孕育生命,是万物的母亲;它的海纳百川是多么广博的胸襟!它给予人类一切珍贵的资源,给予生物生存的动力,那是一种魄力!
人生最大的敬佩是拿得起,生命最大的安慰是放得下。
心中拥有了阳光,生命便有了诗意。枯叶蝶心中有阳光,所以它甘愿与自然融为一体,而隐于自然;荆棘鸟心中也有阳光,所以它宁愿被荆棘刺刺穿心脏时,发出世界上最美的歌声。他们的生命都是那样楚楚动人,令人感动与敬佩,感动和敬佩生命的伟大。
松树,还是一种让人敬佩的树。他不需要温室,不需要施肥,也不需要浇水,只要有一颗种子,他便可以不论地势不论环境的生长。他对别人没有要求,却无时无刻不在默默地奉献。
突然,我发现地上有一只死了的蟋蟀,我好奇地走了过去,一只小蚂蚁正在朝这边走来,它似乎看见了这个庞大的目标,爬上前去,左看看右看看,决定要把这只蟋蟀拖到蚂蚁窝里。看到这里,我心想:真是一只自不量力的蚂蚁!小蚂蚁用自己的身体用力地向前推,可推了又推,蟋蟀还是纹丝未动,我不禁大笑起来。这时,小蚂蚁的伙伴们全都来了,我大吃一惊,怎么会有这么多的蚂蚁?小蚂蚁们把蟋蟀一齐用力地向前推,蚂蚁我就在前方不远的地方,小蚂蚁们齐心协力,共同努力,一起吧蟋蟀推到蚂蚁窝里。看到这里,我不禁对小蚂蚁们有了敬佩之情。这时,我想到了中国女排,她们就是靠着小蚂蚁们的这种团结就是力量的精神,为中国多次获得了金牌。
我敬佩简单的快乐,那是复杂的最后避难所作者:王尔德
杨树的叶子很平常,但是它的树干上的眼睛看起来很亲切。杨树的那种坚强不屈超凡脱俗不畏艰险的精神令我敬佩。
不要因为你是谁,本念同学之情,与你谈论相关职业未来的去向,而你自高自大目中无人不屑一顾,你有多猖狂,我不信你就能是天皇老子,天下还没有让我臣服的人,你不过也是一节书生,未来还未知,现在你就现的高高在上,目中无人了。其实我一直很敬佩你的勇气和胆量,不要因为那个小事,你就目中无人了 其实那与你没关系,何必自作多情,本是同根生,相煎何太急,所以无论是兄弟还是同学都不要心存鄙视之心。如果你继续猖狂心存鄙视之心, 海浪是不认人的,也许你也那时也不知什么是猖狂了,男儿 本在四方,你我不要因她人的情义而断兄弟手足之情!
因为我敬佩我的语文老师,所以我恭恭敬敬的向我的语文老师敬礼。
竹子对人类的生活生产所起到的作用真是多不胜数,但是,真正让我敬佩的,是它的品格与精神。也许只需要一丝阳光,只需要一阵雨露,它就能发芽生长。而它奉献给人们的何止是一丝阳光,一阵雨露?那是千千万万的生命啊!
雷颂华:作为你的朋友我很敬佩,也很感动,甚至以你为骄傲,但是作为你的上司,我只能为你感到遗憾,因为你在利用超市的有限资源,来满足你个人的道德优越感。
小草永远是一个配角。但是,她顽强的生命力与自强不息的精神,另我对小草生出一种敬佩之心。在辽阔的大草原上,如果没有小草的装扮,草原上则是一片荒土地;城市如果没有小草的装扮,则显得暗淡无光。草虽然是一个配角,但它的无私奉贤另我敬佩。我为它感到骄傲!
在奥运会百米游泳赛中,尼泊尔选手最后一个到达终点,尽管比其它选手慢了很多,尽管他已经气喘吁吁,大汗淋淋,但他顽强拼搏的精神仍值得大家敬佩。
老将军为了悍卫国家而杀身成仁,令人敬佩!
对于你敬佩的人你一定是对他恭恭敬敬的。
怀念一个人有很多种方式,用文字来记录的人,常常使我特别佩服,尤其是在看完后使这个人物形象立体起来的,更让人敬佩。这篇“怀念世棠”,让我看到了一个活灵活现的讲故事者,也看到了他心中的寂寞。对好朋友的描写不是几句舍不得,我想你,我念你,而是发自内心对情感的一种抒发,当然可以借助很多的事和物。作者:张晓风 出处:星星都已经到齐了
茉莉花不仅外表让人赞叹,它的品质更让人敬佩。在变化无常的天气中,它没有脆弱地倒下,反而把变化无常的天气看作是上天对自己的赐予的养分,是为了让它开出更多的花来美化人间。我们人不也正应该如此吗?把此时的挫折看作是上天对你的考验。因为花儿光有阳光,没有风雨,是开不出美丽的花朵的!
我很喜欢去书店,一待就是一两个钟头。我最喜欢看杨红樱阿姨的作品,最近,我又看了杨红樱阿姨的最新力作《爱仔仔的理由》。这里面,仔仔的高尚品德让我敬佩。每次我走进书店,两手空空,但每次走出书店,手上一定会抱着一堆书。常常弄得爸爸妈妈体力透支钱包扁扁。
陈老师是再六年级的时候才接手我们班的。我们相处的时间不长,她却成了我最敬佩的人。她,中等个子,披肩长发总是梳理的很服帖,一双明亮的眼睛闪烁着自信,坚定的目光。看到我们总是笑眯眯的。你可千万别以为她很和蔼。除了亲切她还是一个严厉的老师呢!
我敬佩爸爸,是因为他做事专心致志一丝不苟。
我爱冬天,更爱冬天里的梅花。它非常美,朵朵冷艳,缕缕幽芳,别具一格。它不光美,他的精神还很值得人敬佩!在寒风刺骨冬天,穿着大棉袄的我还冷得直打哆嗦,更何况是一枝梅花,它没有暖和的棉袄,也没有温暖的火炉,竟在寒风刺骨的冬天中坚强勇敢的生存了下去,却开的那么美,那么鲜艳。
关于寺庙佛教的诗句
1.形容寺庙的诗句有哪些
1.《江南春》唐代杜牧
千里莺啼绿映红,水村山郭酒旗风。
南朝四百八十寺,多少楼台烟雨中。
2.《宿山寺》唐代贾岛
众岫耸寒色,精庐向此分。
流星透疏木,走月逆行云。(疏木 一作:疏水)
绝顶人来少,高松鹤不群。
一僧年八十,世事未曾闻。
3.《巫山一段云·古庙依青嶂》唐代李珣
古庙依青嶂,行宫枕碧流。水声山色锁妆楼。往事思悠悠。
云雨朝还暮,烟花春复秋。啼猿何必近孤舟。行客自多愁。
4.《题扬州禅智寺》唐代杜牧
雨过一蝉噪,飘萧松桂秋。
青苔满阶砌,白鸟故迟留。
暮霭生深树,斜阳下小楼。
谁知竹西路,歌吹是扬州。
5.《柏林寺南望》唐代郎士元
溪上遥闻精舍钟,泊舟微径度深松。
青山霁后云犹在,画出东南四五峰。(东南 一作:西南)
6.《灵隐寺》唐代宋之问
鹫岭郁岧峣,龙宫锁寂寥。
楼观沧海日,门对浙江潮。
桂子月中落,天香云外飘。
扪萝登塔远,刳木取泉遥。
霜薄花更发,冰轻叶未凋。
夙龄尚遐异,搜对涤烦嚣。
待入天台路,看余度石桥。
7.《西湖晚归回望孤山寺赠诸客》唐代白居易
柳湖松岛莲花寺,晚动归桡出道场。
卢橘子低山雨重,栟榈叶战水风凉。
烟波澹荡摇空碧,楼殿参差倚夕阳。
到岸请君回首望,蓬莱宫在海中央。
2.关于寺院的古诗词名句有哪些
1. 曲径通幽处,禅房花木深。 ——(唐)常 建《题破山寺后禅院》
2. 危楼高百尺,手可摘星辰。 ——(唐)李 白《夜宿山寺》
3. 姑苏城外寒山寺,夜半钟声到客船。——(唐)张 继《枫桥夜泊》
4. 不知香积寺,数里入云峰。——(唐)王 维《过香积寺》
5. 人间四月芳菲尽,山寺桃花始盛开。 ——(唐)白居易《大林寺桃花》
“曲径通幽处,禅房花木深。”的全诗内容:
《题破山寺后禅院》
唐代:常建
清晨入古寺,初日照高林。
竹径通幽处,禅房花木深。
山光悦鸟性,潭影空人心。
万籁此都寂,但余钟磬音。
译文:
大清早我走进这古老寺院,旭日初升映照着山上树林。
竹林掩映小路通向幽深处,禅房前后花木繁茂又缤纷。
山光明媚使飞鸟更加欢悦,潭水清澈也令人爽神净心。
此时此刻万物都沉默静寂,只留下了敲钟击磬的声音。
常建(708-765?),唐代诗人,字号不详,有说是邢台人或说长安(今陕西西安)人,开元十五年与王昌龄同榜进士,长仕宦不得意,来往山水名胜,过着一个很长时期的漫游生活。后移家隐居鄂渚。大历中,曾任盱眙尉。天宝中年为盱眙尉。后隐居鄂渚的西山。一生沉沦失意,耿介自守,交游无显贵。与王昌龄有文字相酬。其诗意境清迥,语言洗炼自然,艺术上有独特造诣。现存诗57首,题材较窄,绝大部分是描写田园风光、山林逸趣的。名作如《题破山寺后禅院》、《吊王将军墓》,尤其前一首诗“曲径通幽处,禅房花木深”一联,广为古今传诵。他还有一些优秀的边塞诗。今存《常建诗集》三卷和《常建集》两卷。他的诗以田园、山水为主要题材,风格接近王、孟一派。他善于运用凝练简洁的笔触,表达出清寂幽邃的意境。这类诗中往往流露出「淡泊」襟怀。其实他对现实并未完全忘情,他有所感慨,有所期望,也有所指责,这在占相当比重的边塞诗中尤为明显。有《常建集》。
3.描述寺庙的诗句
江南春
杜 牧bai
千里莺啼绿映红, 水村山郭酒旗风。
南朝四百八十寺, 多少楼台烟雨中。
过香积寺
王维
不知香积寺,数里入云峰。
古木无人径,深山何处钟。
泉声咽危石,日色冷青du松。
薄暮空潭曲,安禅制毒龙。
大林寺桃花
白居易
人间四月芳菲尽,山寺桃花始盛开。
长恨春归无觅处,不知转入此中来。
北岳庙
贾岛
天地有五岳,恒岳居其北。
岩峦叠万重,诡怪zhi浩难测。
人来不dao敢入,祠宇白日黑。
有时起霖雨,一洒天地德。
神兮安在哉,永康我王国。
题破山寺后禅院
常建
清晨入古寺,初日照高林。
曲径通幽处,禅房花木深。
山光悦鸟性,潭影空人心。
万籁版此俱寂,但余钟磬音。
题杭州孤山寺
唐 张祜
楼台耸碧岑,一径入湖心。
不雨山权长润,无云水自阴。
断桥芜藓涩,空院落花深。
犹忆西窗月,钟声在北林。
4.赞美寺庙的诗句有哪些
1. 《题觉海寺庙二首》戴栩 宋代
山头金碧入层天,下瞰平坡百顷田。灵迹解扶胆圣运,断碑犹记会昌年。日翻鸟鹊觚棱过,风落蠨蛸玉帐缘。祭罢数翁沙际立,暮潮一舸去翩然。
2. 《题觉海寺庙二首》戴栩 宋代
秋云阁雨暗江天,雨外锄犁治废田。作吏自惭空送日,尔晨何事不逢年。荒村独往无人识,古寺频来有佛缘。暂借茶炉供煮药,松风绕鼎却泠然。
3. 《月海远上人游方过灵隐》 薛嵎 宋代
一点灵光在,月生沧海深。此中难着语,何处可相寻。野寺庙无定,穷冬日易阴。听松行九里,却坐冷泉吟。
4. 《三门留题》魏野 宋代
涡恐和山漩,涛疑若石奔。势愁舂地轴,声想震开阍。寺庙中流耸,烟云两岸屯。楼台疑蜃吐,舟檝畏鲸吞。游客虽惊险,居僧不厌喧。如潮无振鹭,似峡欠啼猿。孤店经商少,雄司漕运繁。
5. 《题破山寺后禅院》常建 唐代
清晨入古寺,初日照高林。曲径通幽处,禅房花木深。山光悦鸟性,潭影空人心。万籁此俱寂,惟余钟磬音。
6. 《七律·寺庙颂》
鸣钟香鼎绕红尘,朝拜谁来觉了因。出入庙堂逢恶鬼,刮来膏血奉诸神。
7. 《云怨词》陈维崧 清代
春山云幅和,山前春水,朝来齐绿。指点前村古寺
8. 《花祭腾:庙宇》
避世不须山,空门今倍忙。佛祖如有意,游人宿佛堂。
9. 《朝中措》陆游
冬冬傩鼓饯流年,烛焰动金船。彩燕难寻前梦,酥花空点春妍。文园谢病,兰成久旅,回首凄然。明月梅山笛夜,和风禹庙莺天。
10. 《枫桥夜泊》张继
月落乌啼霜满天,江枫渔火对愁眠。姑苏城外寒山寺,夜半钟声到客船。
5.赞美寺院的诗句有哪些
1、众岫耸寒色,精庐向此分。
《宿山寺》唐代:贾岛 众岫耸寒色,精庐向此分。流星透疏木,走月逆行云。
(疏木 一作:疏水) 绝顶人来少,高松鹤不群。一僧年八十,世事未曾闻。
释义:高耸的群峰寒气逼人,一座佛寺屹立在山顶。疏疏的树木漏下几点星光,月亮迎着行云匆匆前行。
高山绝顶来人稀少,苍松在林中犹如鹤立鸡群。一位年过八十的老僧,从未听说过世间所发生的事情。
2、灵光何足贵? 长此镇吴京。《登瓦官阁》唐代:李白 晨登瓦官阁,极眺金陵城。
钟山对北户,淮水入南荣。漫漫雨花落,嘈嘈天乐鸣。
两廊振法鼓,四角吟风筝。杳出霄汉上,仰攀日月行。
山空霸气灭,地古寒阴生。寥廓云海晚,苍茫宫观平。
门馀阊阖字,楼识凤凰名。雷作百山动,神扶万栱倾。
灵光何足贵? 长此镇吴京。释义:凌晨即起,高攀瓦官寺中高阁,远远望去,金陵城尽在眼中。
北边是巍峨的钟山,南面的阁檐正对着浩荡的淮河水。寺庙中传来的颂经声里,天花如雨乱坠;合奏的乐音如同天籁齐鸣。
两侧的庙廊鼓声隆隆,飞檐四角的铁马片在风中沉吟叮叮。阁高耸入云霄,举头仿佛可以将日月攀缘。
钟山秋色萧条,霸王之气耗尽;悠久的历史有多少忧伤的故事沉积。夜幕中云海寥廓无边,巍峨的宫观几乎与云海齐平。
只有门匾上书写的“阊阖”,楼匾中提写的“凤凰”等字尚依稀可辩。雷声隆隆,万山震撼,屋拱欲倾,神人来扶助。
灵光殿何足珍贵?用它可以长期保佑金陵城。3、到岸请君回首望,蓬莱宫在海中央。
《西湖晚归回望孤山寺赠诸客》唐代:白居易 柳湖松岛莲花寺,晚动归桡出道场。卢橘子低山雨重,栟榈叶战水风凉。
烟波澹荡摇空碧,楼殿参差倚夕阳。到岸请君回首望,蓬莱宫在海中央。
释义:在西湖附近的孤山上有座孤山寺,傍晚听完高僧佛经讲解划船回去。因为卢橘饱含雨水,所以其果实沉重而低垂,棕榈的叶子随着清风的吹动相互击打着。
湖上的水气迷蒙,微波动荡,水天一色, 望湖上琼楼珠殿,参差不去,倒映在夕阳下。回到对岸,请各位客人在回首望去,孤山寺仿佛像仙山中的蓬莱宫一样,坐落在水中央。
4、五岳祭秩皆三公,四方环镇嵩当中。《谒衡岳庙遂宿岳寺题门楼》唐代:韩愈 五岳祭秩皆三公,四方环镇嵩当中。
火维地荒足妖怪,天假神柄专其雄。喷云泄雾藏半腹,虽有绝顶谁能穷?我来正逢秋雨节,阴气晦昧无清风。
潜心默祷若有应,岂非正直能感通!须臾静扫众峰出,仰见突兀撑青空。紫盖连延接天柱,石廪腾掷堆祝融。
森然魄动下马拜,松柏一径趋灵宫。粉墙丹柱动光彩,鬼物图画填青红。
升阶伛偻荐脯酒,欲以菲薄明其衷。庙令老人识神意,睢盱侦伺能鞠躬。
手持杯珓导我掷,云此最吉余难同。窜逐蛮荒幸不死,衣食才足甘长终。
侯王将相望久绝,神纵欲福难为功。夜投佛寺上高阁,星月掩映云曈昽。
猿鸣钟动不知曙,杲杲寒日生于东。释义:祭五岳典礼如同祭祀三公,五岳中四山环绕嵩山居中。
衡山地处荒远多妖魔鬼怪,上天授权南岳神赫赫称雄。半山腰喷泄云雾迷迷茫茫,虽然有绝顶谁能登上顶峰。
我来这里正逢秋雨绵绵时,天气阴暗没有半点儿清风。心里默默祈祷仿佛有应验,岂非为人正直能感应灵通?片刻云雾扫去显出众峰峦,抬头仰望山峰突兀插云空。
紫盖峰绵延连接着天柱峰,石廪山起伏不平连着祝融。严森险峻惊心动魄下马拜,沿着松柏小径直奔神灵宫。
粉色墙映衬红柱光彩夺目,壁柱上鬼怪图画或青或红。登上台阶弯腰奉献上酒肉,想借菲薄祭品表示心虔衷。
主管神庙老人能领会神意,凝视窥察连连地为我鞠躬。手持杯蛟教导我掷占方法,说此卜兆最吉他人难相同。
我被放逐蛮荒能侥幸不死,衣食足甘愿在此至死而终。做侯王将相的欲望早断绝,神纵使赐福于我也难成功。
此夜投宿佛寺住在高阁上,星月交辉掩映山间雾朦胧。猿猴啼时钟响不觉到天亮,东方一轮寒日冉冉升高空。
5、溪上遥闻精舍钟,泊舟微径度深松。《柏林寺南望》唐代:郎士元 溪上遥闻精舍钟,泊舟微径度深松。
青山霁后云犹在,画出东南四五峰。(东南 一作:西南) 释义:还在溪上航行,就已听到寺庙的悠悠钟声。
停船拾阶而上,山路蜿蜒穿越着秘密松林。雨后初晴,山色青翠,白云悠悠飘荡。
眺望西南,四五青峰,更加郁郁葱葱,犹若刚刚画成。
6.赞美寺院的诗句
来到了美丽的杭州,
谁不想早一点认识灵隐寺,
目睹她曼妙而美丽的芳容?
走在灵隐寺大雄宝殿的石阶上,
感觉到了一种肃穆,
一种无与伦比的庄严。
︿﹏︿
虽然,听不到那种钟鼓齐鸣的声音,
但是,还是能感觉到古老的味道,
感觉到了那种让人感到惊诧的震撼。
我从不拜佛,我也不烧香,
只是对佛的一种敬仰,
佛的嘴角总是那种似有似无的笑容,
仿佛,在嘲笑世人的无知。
︿﹏︿
烟雨过后,这里是一方空灵的净土。
隐居西湖,置身云林。
只要行至冷泉,
就能闻见墙内焚香的味道,
真不知当年坐在冷泉亭旁品茗办公的苏轼,
浸染多少禅香,才能写就:
“欲把西湖比西子,淡妆浓抹总相宜”
的千古绝句,经久不衰。
︿﹏︿
走在缄默无语的石阶,
触摸灵隐寺造园艺术的灵魂,
叹服古人一个“隐”字,
把灵隐寺概况的 静谧深沉。
︿﹏︿
一般寺院,前面往往张扬宽敞,
炫耀法门的气派。
而灵隐寺隐于群峰环抱的山谷之中,
背靠雄伟的北高峰,
面朝秀美的飞来峰,
寺前一泓清泉流过,
恍如置身于仙灵所隐之地。
︿﹏︿
难怪苏东坡游灵隐,
挥毫写出“最爱灵隐飞来孤”的诗句。
漫步恬静的小路,
参天古树弥漫着清幽古韵,
身边清流潺潺,鲤鱼嬉戏,
秀峰幽雅,尘意顿消,
超凡脱俗了。
︿﹏︿
明代画家沈石田诗云:
湖上风光说灵隐,
风光独在冷泉间。
冷泉池畔建有冷泉亭。
︿﹏︿
驻足溪流之上,遥望千年,
文人墨客流连于此,赏景吟诗,
仿佛看见白居易、苏东坡端坐亭上,
饮酒赋诗。
明代大书画家董其昌在亭里题联,
妙句设问:
“泉自几时冷起?峰从何处飞来?”
︿﹏︿
自然有高手应对答联:
“泉自冷时冷起,峰从飞处飞来。”
亦有:
“泉自禹时冷起,峰从项处飞来。”
我亦仗胆应对:
“泉自古时冷起,峰从天外飞来。”
︿﹏︿
灵隐寺,是佛祖定居的地方,
是“活佛济公”的寓所。
其拥有悠久的历史文化,
和优美的自然风光混然融为一体,
真不愧为我国锦秀河山中一颗璀璨的明珠。
寒山寺 清·陆鼎
寺楼直与众山邻,鱼米东南此要津。
独惜牙郎趋利市,不闻渔火感诗人。
绝无逆旅知归客,安问寒岩旧应真。
一自钟声响清夜,几人同梦不同尘。
寒山寺 明·王犀登
古寺西边路,青山满目中。
石龙从作雨,江鹊尚鸣风。
市近僧难定,泉悭花不红。
烛怜门外路,尘土暗江枫。
赋得寒山寺送别 明·高启
枫桥西望碧山微,寺对寒江独掩扉。
船里钟催行客起,塔中灯照远僧归。
渔要寂寂孤烟近,官路萧萧众叶稀。
须记姑苏城外泊,乌啼时节送君违。
夜泊枫桥望寒山寺
夜火疏钟伴寂寥,十年旧梦泊枫桥。清狂不见王司理,来问寒山寺外潮。
寒山寺
瑟瑟吴江正落枫,碧山古寺独携筇。寒空鸟下岩边塔,残照僧归径外松。虚寂高斋无俗韵,风狂弥勒有遗踪。扁舟却趁寒潮去,梦里应闻夜半钟。
枫桥夜泊 张继
月落乌啼霜满天,江枫渔火对愁眠,
姑苏城外寒山寺,夜半钟声到客船。
题破山寺后禅院
清晨入古寺,初日照高林。
竹径通幽处,禅房花木深。
山光悦鸟性,潭影空人心。
万籁此都寂,但余钟磬音。
来源网络
7.写佛教的古诗词
1.身是菩提树,心如明镜台,时时勤拂拭,莫使有尘埃。(神秀示法诗)
2.菩提本无树,明镜亦非台,本来无一物,何处惹尘埃。(六祖示法诗)
3.处处逢归路,头头达故乡。本来成现事,何必待思量。(神照本如开悟诗)
4.金屑眼中翳,衣珠法上尘。已灵犹不重,佛视为何人。(文偃诗)
5.几年个事挂胸怀,问尽诸方眼不开。肝胆此时俱破裂,一声江上待郎来。(分庵主开悟诗)
6.焰里寒冰结,杨花九月飞。泥牛吼水面,木马逐风嘶。(本寂诗)
7.三十年来寻剑客,几回落叶又抽枝。自从一见桃花后,直到如今更不疑。(灵云志勤开悟诗)
8.山前一片闲田地,叉手叮咛问祖翁;几度卖来还自买,为怜松竹引清风。(五祖清演开悟诗)
9.空门不肯出,投窗也太痴。百年钻故纸,何日出头时。(神赞蜂子投窗诗)
10.常忆西湖处士家,疏枝冷蕊自横斜。精时一片当时事,只欠清香不欠花。(虚舟普度墨梅诗)
11.南去北来休便休,白草吹尽楚江秋。道人不是悲秋客,一任晚山相对悉。(程颢题淮南寺诗)
12.岩上桃花开,花从何处来?灵支才一见,回首舞三台。(觉海法因庵主开悟诗)
13.吾心似秋月,碧潭清皎洁。列物堪比伦,教我如何说。(寒山吾心诗)
14.孤云将野鹤,岂向人间住?莫买沃洲山,时人已知处!(刘长卿送上人诗)
15.我有一方便,价值百匹练。相打长伏弱,到死不入县。(王梵志我有诗)
16.南台静坐一炉香,终日凝然万虑忘。不是息心去妄想,都缘无事可商量。(守安南台静坐诗)
17.六祖当年不丈夫,倩人书壁自糊涂。分明有偈言无信,却受他家一钵盂。(悟新诗)
18.山县萧条早放衙,莲塘无主自开花。三叉路口炊烟起,自瓦青旗一二家。(惠洪诗)
19.他人骑大马,我独骑驴子。回顾担柴汉,心下较些子。(王楚志他人诗)
20.一树春风有两般,南枝身暧北枝寒。现前一段西来意,一片西飞一片东。(了元诗)
21.祖师遗下一只履,千古万古播人耳。空自肩担跣足行,何曾踏着自家底。(五祖演云诗)
22.瞋是心中火,能烧功德林。欲行菩萨道,忍辱护真心。(寒山诗)
23.独坐清谈久亦劳,碧松燃火暖衾袍。夜深童子唤不起,猛虎一声山月高。(俞紫芝诗)
24.碧涧泉水清,寒山月华白。默知神自明,观空境逾寂。(寒山诗)
25.苍苍竹林寺,杳杳钟声晚。荷笠带斜阳,青山独归远。(刘长卿送灵澈诗)
26.眼入毫端写竹真,枝掀叶举见精神。因知幻物出天象,问取人间老斫轮。(黄庭坚题子瞻墨竹诗)
27.亭亭菊一枝,高标矗晚节。云何殷红色,殉道应流血。(弘一咏菊)
28.岭上白云舒复卷,天边皓月去还来。低头却入茅檐下,不觉呵呵笑几回。(白云端禅师诗)
29.岁月人间促,烟霞此地多。殷勤竹林寺,能得几回过。(朱放题竹林寺诗)
30.众星罗列夜明珠,岩点孤灯月未治。圆满光华不磨莹,挂在青天是我心。(寒山众星诗)
31.城外土馒头,馅草在城里。一人吃一个,莫嫌没滋味。(王梵志禅诗)
32.步步穿篱入境幽,松高柏老几人游;花开花落非僧事,自有清风对碧流。(牛仙客沼寺诗)
33.尽日寻春不见春,芒鞋踏遍陇头云。归来笑拈梅花嗅,春在枝头已十分。(梅花尼嗅梅诗)
34.终南最佳处,禅诵出青霄。群木沉幽寂,疏烟泛泬寥。(司空图牛头诗)
35.为爱寻光纸上钻,不能透处几多般。忽然撞着来时路,始觉半生被眼瞒。(守端蝇子透窗诗)
8.【形容寺院很多的诗词】
《江南春》 杜 牧 千里莺啼绿映红,水村山郭酒旗风.南朝四百八十寺,多少楼台烟雨中.[注释] 1.啼:叫.2.山郭:靠山的城墙.3.酒旗:酒店门前高挂的布招牌.4.南朝:公元420-589年,南方宋、齐、梁、陈四个王朝的总称.当时建立了大批佛教寺院.[简析] 这是一首素负盛誉的写景诗.小小的篇幅,描绘了广阔的画面.它不是以一个具体的地方为对象,而是着眼于整个江南特有的景色,故题为《江南春》.首句“千里莺啼绿映红”,一开始就展现了江南大自然风光.“千里”是对广阔的江南的概括.这里到处是莺啼,无边的绿叶映衬着鲜艳的红花.这种有声有色、生机勃勃的景色自然是江南特有的.次句“水村山郭酒旗风”写了江南独特的地形风貌,临水有村庄,依山有城郭,在春天的和风中,酒旗在轻轻地招展.这是多么明丽的江南啊!一二句写的是晴景,三四句写的是雨景.“南朝四百八十寺,多少楼台烟雨中.”在春天的微雨中,则另有一番风光.在山明水秀之处,还有南朝遗留下来的数以百计的佛寺.这些金碧辉煌、屋宇重重的佛寺,被迷蒙的烟雨笼罩着,若隐若现,似有似无,给江南的春天更增添了朦胧迷离的色彩.“四百八十”是虚数,不是实指,突出佛寺之多.全诗以高度概括的笔法,勾勒了江南地区的风物,描绘了江南明丽而迷蒙的春景.色彩鲜明,情味隽永.一首七言绝句,能展现出这样一幅广阔的画卷,真可谓“尺幅千里”了.。
赞美菩萨的词语
1.傲骨虚心真力量,热肠冷眼大慈悲。2.大道无私真福德,悲心救苦降祯祥。3.如来说庄严佛土,菩萨无住相布施。4.檀林施法雨慈航普渡指迷津,莲座拥祥云名利宏开登净域。
为什么说礼佛是在表示对佛的尊重?
很多佛教信徒都在家中请了菩萨,除了每日香火,逢年过节、初一十五,还要奉上丰盛的贡品。不了解佛教的人,对烧香拜佛颇为诟病,说这是崇拜偶像,是迷信的表现。
弘一法师曾专门撰文解说,佛教敬拜偶像,是为了表达对佛菩萨的尊重。佛教认为,佛是僧众的教主,是人而进达究竟圆满的圣者,大菩萨们也是快要成佛的人,是信众的皈依处,也是领导者,尊重佛菩萨,当有所表示,好像恭敬父母必须有礼貌一样。佛在世的时候可以直接对他表示恭敬,可是释迦佛已入涅盘了,还有他方世界的佛菩萨,都不在我们这个世界,不得不用纸画、泥塑、木头石块来雕刻他们的形象,作为恭敬礼拜的对象。
佛教徒敬拜偶像,并不是在敬拜一堆土、木、石块、纸张,而是因为它们表示了佛菩萨的形象。弘一法师剃度前,也请了佛像在自己的房里供奉,每日烧香,表达尊敬。
对偶像表示敬意并不是佛教的一家行为,西方的天主教、基督教也会崇拜偶像,只不过崇拜的对象不同而已。比如基督教虽没有神像,但会把十字架作为表达敬意的对象,信徒会虔诚地下跪祷告。
佛教徒在礼佛时,常会供奉花果、香灯等,这些都是有特定意义的。
一、佛前供养花,香花芬香清洁,愉悦佛菩萨的同时警醒自我。
花代表修因,代表六波罗密。植物先开花后结果。花提醒我们要修行,修行是开花,将来才能证果。学佛者修净土,往生不退成佛是果,想得到这个果报,一定要修因,花开得好,果报一定非常殊胜。供养花时不拘泥于鲜花、人造花,甚至是画在画上的花也可以,因为只要看到一切花,就知道我应当修菩萨行,修六度之因。
二、佛前供奉水果,代表信众追求的是菩萨涅槃的果报。
三、佛前供养的香火,很大意义上是供养信徒自身。香代表戒定真香、五分法身香,是研习佛法的目的。见到香,闻到香,知道应该要修戒、定、慧、解脱、解脱知见五分法身。可以说,“香”是在提醒信徒不忘修学的目标。所以烧香时不要烧很多,一支好香就够了。人们不明就里烧香烧很粗、很大支的,没有实在意义,只会污染空气。
四、佛前点油灯、点蜡烛表示光明,亦代表燃烧自己照亮别人。
修佛者要有牺牲自己成就别人的觉悟,才能修成菩萨道。在佛教的发源地印度,佛在世时,就接受这种供奉;佛涅盘后,教徒们依然用这种方式表达敬仰。礼佛一方面能表达对佛的崇敬,一方面是对信徒修行的警醒,因此态度要恭敬虔诚,否则就失去了礼佛的意义。
关于敬仰的四字成语是
心悦诚服 悦:愉快,高兴;诚:硬实。由衷地高兴,真心地服气。指真心地服气或服从。 心服口服 服:信服。心里嘴上都信服。指真心信服。
五体投地 两手、两膝和头一起着地。是佛教一种最恭敬的行礼仪式。比喻佩服到了极点。 推崇备至 推崇:推重,敬佩。极其推重和敬佩。
肃然起敬 肃然:恭敬的样子;起敬:产生敬佩的心情。形容产生严肃敬仰的感情。
敬若神明 神明:泛指神,像敬重神一样敬重对方。形容对某人或某物崇拜到了极点。多用作贬义。
甘拜下风 表示真心佩服,自认不如
甘处下流 甘愿处于下流。比喻甘居落后。
负弩前驱 弩:弓箭。背着弓箭走在前面。表示极为尊敬
奉为楷模 楷:法式;模:模范。把某种事物当作榜样。
奉如神明 象对待神灵那样崇奉。形容对某人或某种事物极其尊重。语本《左传·襄公十四年》“敬之如神明”。
顶礼膜拜 顶礼:佛教拜佛时的最敬礼,人跪下,两手伏地,以头顶着受礼人的脚;膜拜:佛教徒的另一种敬礼,两手加额,跪下叩头。虔诚地跪拜
望采纳