昌臻法师《重温印光祖师偈语的体会》
1、《文钞》广传海内外,影响深远。被尊为净宗十三祖。 印祖这首偈语,是对净宗十二祖彻悟禅师那首偈语(「真为生死,发菩提心,以深信愿,持佛名号。」)的继承和发展,是末法众生专修念佛法门的纲领,是念佛人今生了生死的捷径。
2、不能一心念佛,更不可能放下躯体求往生了!昌臻病中重读这段开示,体会祖师悲心,誓当依教奉行,书此自警,并愿与同修共勉。[原文]念佛人有病,当一心待死。若世寿未尽,则能速愈。
3、《地藏经》首先提出来的就是净业三福,特别是第一「孝养父母,奉事师长,慈心不杀,修十善业」。
4、佛教界在上海举行护国息灾法会,参加者达数千人。敦请正在闭关的印光大师莅会主法,念佛七天。第八天,应信众请求,为授皈依并做开示。
道源法师的赴台传法
1、道源法师抵达台北后,稍为安定下来,即开展了讲经弘法的利生事业。一九四九年五月初,他在十普寺开讲《八大人觉经》。五月底,到新竹青草湖灵隐寺,协助慈航法师解决大陆来台学僧的生活问题。
2、道源法师也于四月十六日舍报入寂,世寿八十八岁,僧腊六十八年。道源法师在台湾弘法垂四十年,所讲过的经典,包括经、律、论有近三十部之多。
3、一九三八年,抗战日炙,法师来到台湾,接任台北十普寺住持。所以一九四九年上海撤退之际,仓皇来台的佛门大德如智光、南亭、道源、戒德、默如、妙然等,都是以十普寺为落脚栖止之所。
4、家师未了之心愿,在永信大和尚的支持下,继续得以传承发展。 是年十月初四,在少林达摩祖师付法与二祖的立雪亭,将曹洞正宗法脉付嘱于我,传法偈曰:“仁者善修道,清浊皆无妨,常自见己过,于道既相当。
5、今河北省张家口)的赐儿山云泉寺住持越尘老和尚,将子孙庙改为十方道场,礼请道源法师出任第一住持。(是年当选察哈尔省佛教会理事长)开堂传戒,广弘正法,深受四众弟子钦敬赞叹。
道源法师:七种傲慢
「我慢」:这是七种慢的根本慢。内执有「我」,则一切人皆不如我。外执有「我所」,则凡是我所有的,都比他人所有的高上。这就叫「我慢」。「增上慢」:增上者强盛之义、。
通常来说,傲慢在对法(即阿毗达摩)中被分为七种或九种,七种傲慢分别为: 一慢、二过慢、三慢过慢、四我慢、五增上慢、六卑慢、七邪慢。
傲慢是一个汉语词汇,拼音是ào màn,指一种精神状态,含有自高自大、目空一切的意味,用于形容人的态度、表情、举止。也指看不起别人,对人不敬重,主要用于描述人的态度。也指七宗罪之一。
汉语中的骄傲,按照佛教解释是两种概念,骄是指不需要通过自他对比而产生的自我感觉良好的自得心态,而傲则是通过自他对比所产生,有这样一点差别。
末法时期学佛何用,末法时期如何成就
1、‘正法时期戒律成就,像法时期禅定成就,末法时期净土成就。’‘末法亿亿人修行,罕一得道,惟依念佛,得度生死’”。=== 佛陀在《大集经》中是这样说的:“于我灭后五百年中。诸比丘等。犹于我法解脱坚固。
2、你这句话就像问别人,既然人活着最后是要死的,那么现在为何要活着,不如去死了算了。就算是末法时代,也更不能放弃学佛呀!能积一点福报就积一点福报,能消一点业障就消一点业障。
3、末法时代,世界愈加混乱,若想有所成就,必须放下一切执着,排除一切干扰,一心静修,万事随缘,不必强求,任凭风云变幻,心中对于佛法的信仰始终不动摇,坚守佛菩萨告诫的原则和底线,争取出淤泥而染。
4、所谓成就,都是虚无缥缈的东西,不能用量化的指标去衡量,人家说你成就大,你就成就大,人家说你成就小,你就成就小,这是典型的捣糨糊。
5、末法不是法末,是人对五蕴法的正确理解越来越少,正知正见末,贪嗔痴欲越来越重,从而影响了学习佛法的积极性。佛法还是那些佛法,没有什么变化,变化的是人心。
道源是哪个朝代的诗人
道源是南宋朝代的诗人刘黻所作。刘黻(1217~1276),字声伯,号蒙川,温州乐清大桥头人(今乐清石帆镇大界村人)。淳祐十年(1250)试入太学。刘黻因历史上两次太学事件而扬名,是著名的忠贞之臣,《宋史》有传。
出自明代诗人道源的《早梅》万树寒无色,南枝独有花。香闻流水处,影落野人家。
齐己《早梅》万木冻欲折, 孤根暖独回。前村深雪里, 昨夜一枝开。风递幽香出, 禽窥素艳来。明年如应律, 先发望春台。这是一首咏物诗。
朝代:明代 作者:道源 原文:万树寒无色,南枝独有花。香闻流水处,影落野人家。咏梅九首 朝代:明代 作者:高启 原文:琼姿只合在瑶台,谁向江南处处栽?雪满山中高士卧,月明林下美人来。