明妃曲佳句
1、君不见咫尺长门闭阿娇,人生失意无南北。 明妃曲 (其二) 明妃初嫁与胡儿,毡车百辆皆胡姬。 含情欲语独无处,传与琵琶心自知。 黄金杆拨春风手,弹看飞鸿劝胡酒。 汉宫侍女暗垂泪,沙上行人却回首。 汉恩自浅胡恩深,人生乐在相知心。 可怜青冢已芜没,尚有哀弦留至今。
2、评王安石《明妃曲》“明妃初出汉宫时,泪湿春风鬓脚垂。低回顾影无颜色,尚得君王不自持。归来却怪丹青手,入眼平生未曾有。意态由来画不成,当时枉杀毛延寿。一去心知更不归,可怜着尽汉宫衣。寄声欲问塞南事,祗有年年鸿雁飞。家人万里传消息,好在毡城莫相忆。
3、一去紫台连朔漠,独留青冢向黄昏。 画图省识春风面,环佩空归夜月魂。 千载琵琶作胡语,分明怨恨曲中论。 《明妃曲》 王安石 (一) 明妃初出汉宫时,泪湿春风鬓脚垂。 低回顾影无颜色,尚得君王不自持。 归来却怪丹青手,入眼平生几曾有。 意态由来画不成,当时枉死毛延寿。 一去心知更不归,可怜着尽汉宫衣。
4、明妃曲和王介甫作 欧阳修 自古佳人多薄命,闭门春尽杨花落。 美人自古如名将,不许人间见白头。 查恂叔言其叔心谷《悼亡姬 红颜未老恩先断,斜倚薰笼坐到 明宫词 白居易 黯然回首花尽处,一抹清香红颜来 水向东流竟不回,【红颜】白发递相催。 《半醉》作者:韩偓 单影可堪明月照,【红颜】无奈落花催。
5、其他如《明妃曲和王介甫作》、《再和明妃曲》,表现了诗人对妇女命运的同情,对昏庸误国的统治者的谴责。更多的是写景抒情作品,或清新秀丽,或平淡有味,多抒发诗人的生活感受。
吴雯的《明妃》谁能找到具体解析
七律通常做法,首两句起个头,接着两句意思可以稍稍转移开,给点儿自由、留点儿空地,政策放宽,方便作者在这里尖脑袋找对仗。可是这诗的二联跟一联关系紧得像拿手铐铐在一起,它实际上花四句才讲完一个成形的意思。
《明妃》吴雯的古诗翻译如下:(明妃王昭君)不用金钱收买画人像的工人,进入宫中后以自我夸耀为羞耻。才知道她(王昭君)是一个独一无有才华的女子,就像千秋伟人一样,具有高风亮节的国士品格。昭君的灵魂何尝能够回到故国呢?胡人琵琶声中,也只有托付宾鸿带来故乡的气息。
清代诗人吴雯写道:“不把黄金买画工,进身羞与自媒同。始知绝代佳人意,即有千秋国士风。”)一日要随使臣远嫁匈。(匈奴要求和亲,这是汉人的耻辱)才发现王昭君风华绝代,世上难寻,一旦失去了,恐怕再也不能找到能够相媲美的。
明妃去时泪,洒向枝上花。狂风日暮起,飘泊落谁家。红颜胜人多薄命,莫怨春风当自嗟。【翻译】:汉宫中有一位绝代佳人,皇帝开始本不知道。(*1)一日要随使臣远嫁匈。(*2)才发现王昭君风华绝代,世上难寻,一旦失去了,恐怕再也不能找到能够相媲美的。
吴雯《明妃》不把黄金买画工,进身羞与自谋同。始知绝代佳人意,即有千秋国士风。环佩几曾归夜月,琵琶惟许托宾鸿。天心特为留青冢,春草年年似汉宫。孙_《昭君》莫怨婵娟堕胡尘,汉宫胡地一般春。皇家若起凌烟阁,功是安边第一人。庾信《昭君辞应诏》敛眉光禄塞,还望夫人城。
最有名写王昭君的诗
《咏史上·王昭君》宋·陈普 昭阳柘馆贮歌儿,恨杀陈汤斩郅支。胡草似人空好色,春光不到二阏氏。...《王昭君》宋·文同 不惜将黄金,争头买颜色。妾貌自可恃,谁能苦劳力。...《王昭君》唐·崔国辅 汉使南还尽,胡中妾独存。紫台绵望绝,秋草不堪论。
《王昭君》李商隐 毛延寿画欲通神,忍为黄金不为人。马上琵琶行万里,汉宫长有隔生春。《明君词》北周庚信 敛眉光禄塞,还望夫人城。片片红颜落,双双泪眼生。冰河牵马渡,雪路抱鞍行。胡风入骨冷,夜月照心明。方调琴上曲,变入胡笳声。《王昭君》李白 昭君拂玉鞍,上马啼红颜。
一个强字,写出了王昭君内心里面无法排遣的幽怨。而所谓“共待单于夜猎归”,则写出了人在塞外的王昭君的无可奈何。这首诗将王昭君的幽怨生活化细致化了,也因此得到了人们的称赞。第5首,《明妃曲》:明妃初出汉宫时,湿春风鬓脚垂。低徊顾影无颜色,尚得君王不自持。
与王昭君有关的诗词有:我本汉家子,将适单于庭。——西晋·石崇《王明君辞》意思是:我本是汉人,却要去匈奴单于的漠北之地。汉家秦地月,流影照明妃。——唐代·李白《王昭君》意思是:汉家秦地上空的明月,飘光流影照耀着明妃王昭君。今日汉宫人,明朝胡地妾。
天心特为留青冢,春草年年似汉宫。”这是我最欣赏的一首纪念王昭君的诗。吴雯虽然是清初人,但他却把昭君的不幸遭遇刻画得淋漓尽致。甚至直至今日,仍有极其重要的现实意义。那些“不把黄金买画工”的志士,会不会仍有被冷落的悲情和忧愤?王夫之《明妃曲》:“金殿葳蕤锁汉宫,单于谈笑借东风。
王昭君的故事
王昭君在汉朝和匈奴官员的护送下,骑着马,离开了长安。她冒着塞外刺骨的寒风,千里迢迢地来到匈奴地域,做了呼韩邪单于的妻子。昭君慢慢地习惯了匈奴的生活,和匈奴人相处得很好,并把中原的文化传给匈奴。昭君死后葬在大青山,匈奴人民为她修了坟墓,并奉为神仙。昭君墓即青冢。
歌曲《王招君》背后的故事充满了深情与坚守,讲述了王昭君为国家和民族利益远嫁匈奴的传奇人生。王昭君是西汉时期的一位宫女,因其美貌而闻名。然而,她的命运并非仅仅局限于宫廷之中。在汉朝与匈奴的外交联姻中,王昭君被选为和亲公主,远嫁匈奴单于。
在中国古代历史中,流传着一段关于王昭君出塞的传奇故事。王昭君,原名嫱,字昭君,曾是汉宫的一名宫女。公元前54年,匈奴呼韩邪单于在与郅支单于的冲突中败北,寻求与汉朝修好,约定两家和平共处。呼韩邪单于三次入长安,向汉元帝提出和亲的要求,而王昭君主动请缨出塞和亲,以示对和平的向往。
写王昭君是抱着“爱君”(汉元帝)之心,为保主上江山而去“和戎”。就命意和技巧来说,这首诗都不能算是佳作。不过这是郁达夫的“少作”,他写这首诗时,只有18岁。
这时,有一位宫女主动请求出塞。她名叫叫昭君,长得十分美丽,又很有见识。管事的大臣听到王昭君肯去,急忙上报汉元帝。汉元帝吩咐大臣选择吉日,让呼韩邪和昭君在长安成了亲。呼韩邪见到王昭君又高兴又激动。临去匈奴前,王昭君向汉元帝告别,汉元帝看到她的美貌,很想将她留下,但已经晚了。
她的伤怀从手上的琵琶传出,天边飞过的大雁听了也感染了这位绝世美女的悲怨,竟然全都柔肠寸断,从空中掉了下来。后人就用“沉鱼落雁”中的“落雁”来形容王昭君绝世之美。但昭君既能自愿出塞,也不是一般的人,她并没有一直停留在个人的自怜中。传说昭君本是天上的仙女,来到人间下嫁匈奴单于。
赞美王昭君美的诗词
1、赞美王昭君美的诗词:杜甫《咏怀古迹》之三:群山万壑赴荆门,生长明妃尚有村。一去紫台连朔漠,独留青冢向黄昏。画图省识春风面,环佩空归夜月魂。千载琵琶作胡语,分明怨恨曲中论。李白《王昭君》:昭君拂玉鞍,上马啼红颜。今日汉宫人,明朝胡地妾。汉家秦地月,流影照明妃。
2、生乏黄金枉图画,死留青冢使人嗟。李白《王昭君》另一 昭君拂玉鞍,上马蹄红颜。今日汉宫人,明朝胡地妾。骆宾王《王昭君》敛容辞豹尾,缄恨度龙鳞。金钿明汉月,玉箸染胡尘。古镜菱花暗,愁眉柳叶颦。唯有清笳曲,时闻芳树春。杜甫《咏怀古迹》群山万壑赴荆门,生长明妃尚有村。
3、大江朝纲《和汉朗咏集·王昭君》翠黛红颜锦绣妆,泣寻沙塞出家乡。边风吹断秋心绪,陇水流添夜泪行。胡角一声霜后梦,汉宫万里月前肠。昭君若赠黄金赂,定是终身奉帝王 历史上评价王昭君的诗词有很多,上述这首诗是日本历史上一位文学家写的,关于作者了解不是很多,下面只针对诗作的本身做一些赏析。
4、那些咏王昭君的诗词经常提到她的怨恨,李白写过一首关于王昭君的诗,诗名直接就是《昭君怨》,非常直白。 昭君怨 唐·李白 汉家秦地月,流影送明妃。 一上玉关道,天涯去不归。 汉月还从东方出,明妃西嫁无来自。 胭脂长寒雪作花,媚眉憔悴没胡沙。 生乏黄金枉图画,死留青壕使人嗟。
5、【原文】:王昭君二首 ——李白〔唐代〕汉家秦地月,流影照明妃。一上玉关道,天涯去不归。汉月还从东海出,明妃西嫁无来日。燕支长寒雪作花,蛾眉憔悴没胡沙。生乏黄金枉图画,死留青冢使人嗟。昭君拂玉鞍,上马啼红颊。今日汉宫人,明朝胡地妾。
6、娥眉三千人,皆自良家来。昭君乃独出,负色羞自媒。一为丹青误,白雪成缁埃。结欢万里外,不得少徘徊。车马怅不前,观者为悲摧。空令琵琶曲,千载传余哀。物生美恶混,天意未易回。兰茝苟不珍,且愿生蒿莱。《和王昭君》韩维 翻译、赏析和诗意《和王昭君》是宋代诗人韩维创作的一首诗词。