为什么道求今生,而佛却修来世呢?
1、佛道殊途同归,但有根本区别,修行可以有借鉴,但不能把佛道说成是同一家。佛说一切莫非幻象,心里有就有,心里没有就没有;道说从无到有从有到无、存在是一个阶段、不存在也是一个阶段。
2、而上层统治者们也因信奉佛教,所以对众生怜悯,也担忧自己后世沦为畜生道,所以佛教的一些思想像是一根准绳时刻约束着教徒的行为。道修今生,道教的思想很简明。这一世坏事做尽就无法善终,这一世行善积德未来肯定平坦。
3、密宗则讲究今生成就。其实根本都是修戒定慧,断贪嗔痴,只是个人不同因缘,修习法门不同,法法平等,无有高下。对于证悟的大和尚,回归本心(佛心),没有对立,也就没有所谓“来世”,本来无一物,何处染尘埃。
4、道家修今生,佛家修来世。其实这是一种错误的观点,是对道家文化的曲解。道家讲究修今生,更希望今生就能够修炼得道成仙,而不是寄托去来世。
5、儒家:以仁义为根本,一念一行,当下即成就人生中某程度的道德价值,再慢慢提 升这种价值以得到全民的解放(大同世界)。
6、佛道修为的最终目标都是相同的,不能说二者都是重修来世嘛。窃以为对一个修行者来说,今生当下的修为既是过程又是目的。只有今生修得好,才有来世灵性果位的提升。佛家、道家应皆同此理。
贵贱虽复殊途,因果竟在何处?
1、”缜答曰:“人生如树花同发,随风而堕,自有拂 幌坠于茵席之上,自有关篱墙落于粪溷之中。坠茵席者,殿下是也;落粪溷者,下官是也。贵贱虽复殊途,因果竟在何出?”子良不能屈,然深怪之。
2、”回答说:“人之生譬如一树花,同发一枝,俱开一蒂,随风而堕,自有拂帘幌坠入茵席之上,自有关篱墙落于粪溷之侧。坠茵席者,殿下是也;落粪溷者,下官是也。
3、贵贱虽复殊途,因果竟在何处。”子良不能屈,然深怪之。退论其理,著《神灭论》。以为:“神即形也,形即神也,形存则神存,形谢则神灭。形者神之质,神者形之用。
4、子良问曰:“君不信因果,何得富贵贫贱?”缜答曰:“人生如树花同发,随风而堕,自有拂帘幌坠于茵席之上,自有关篱墙落于粪溷之中。坠茵席者,殿下是也;落粪溷者,下官是也。贵贱虽复殊途,因果竟在何处。
5、贵贱虽复殊途,因果竟在何处?”子良不能屈,深怪之。 缜退论其理,著《神灭论》。
鲁智深佛门有缘,殊途同归的情节是什么?
鲁达原是渭州提辖,一次在茶坊吃茶,结识了史进及其师李忠,三人到酒楼喝酒,听到隔壁阁子有女子哭泣,鲁达询问得知是民女金翠莲被恶霸“镇关西”强娶后抛弃,不禁勃然大怒,救济金氏父女,答应替他们报仇。
大闹桃花村 智真长老修书一封,让鲁智深去东京大相国寺投奔自己的师弟智清长老,并赠送他四句偈言,称“遇林而起,遇山而富,遇水而兴,遇江而止”。
鲁智深将金子还给了相国寺,长老很喜欢他,就在寺中让他做长老。 大闹野猪林:鲁智深在相国寺做长老时,认识了林冲。因为林冲帮了鲁智深一把,所以鲁智深在野猪林救了林冲。
为什么说天下各门各教皆殊途同归
1、指每个人各自有不同的志向愿望,不能勉为其难,要根据自己的志向去选择人生的道路。百比喻采取不同的方法而得到相同的结果。这句话选自:汉·王粲《度咏史诗》:“人生各有志,终不为此移,同知埋身剧,心亦有所施问。
2、无论是你的身体还是灵魂,都在归于平静的路途上。随着社会的发展,科技的进步,文化的绚丽多彩,我们有着属于自己的不一样的信仰。而无论我们有着什么样的信仰或者加入了怎么样的宗教,最终都殊途同归。
3、物质世界是一个基础,我们需要了解这个世界,需要为自己的生存做出考量,同时我们也需要对人性有一定程度的了解,“世事洞明皆学问,人情练达即文章”,古人的智慧真的很了不起。
4、同上)即佛教信仰与封建礼教不过是殊途同归,其终极目的是一致的。
5、可以的。但你必须信他信的东西。即使他信的是邪魔外道,现在全国有很多打着正规旗号的邪门歪道。他也会绝对要求你也信。美西方文化不像我们的儒释道宽容和慈悲,而是极其狭隘和残忍。
佛家和道家追求的到底有什么不同?他们最终的目标是什么
1、佛教追求的目标是“涅磐”,脱离生死轮回,讲求压抑、消灭欲望,看破一切。佛教认为,人生是苦。生是苦,死是苦。而且这种苦是没有尽头的,是在一个循环往复、不到头的生死轮回中。只有实现涅磐,才能脱离生死轮回。
2、道教主张以生为真实,追求延年养生、肉体成仙。佛教主张无生,认为现实对一切来说都是苦海。目的 佛说来世,劝世人忍耐,所谓今世作孽,来世偿还,这辈子凄惨,可能下辈子不再受苦,简单。
3、从以上论述我们不难发现佛家、道家看问题的角度的不同。道家更侧重于客观,道这一概念就是客观化的,道德经中:天地不仁,以万物为刍狗,更是道家侧重于客观的明证。佛家更侧重于主观,认为除真我外其他都是虚相。
4、佛家有目标是涅槃,道家的目标是“归虚”。道家一般说:与天地同辉,与日月同寿。或者说:化则成气,聚则成形。