十明的佛教术语
如来:音译为多陀阿伽陀,意思是乘真如实相之道而来,而成正觉。也可解释为今佛如古佛而来,故名如来;应供:音译为阿罗汉,意指应受人天之供养。
〔精进心〕,不杂曰精,无间名进。谓唯以念心,精明进趣真净之地。经云:唯以精明进趣真净,名精进心。〔慧心〕,善入佛法,造心分别为慧。谓精进之心,既已现前,则纯真之慧,自然发显。
佛有十个名号。(一)如来。“如”,如无方所,没有一个特定的地方;“来”,来感而现,等“来”感应道交了,而现出来,这叫“如来”。
信心:因接触而对佛法僧三宝的不退信心,心与理合确切不移灭一切妄想入中道纯真之境。念心:因对三宝之心坚定真信明了一切圆通,虽经多次生死亦不遗忘能时时忆念佛法僧三宝。
因佛能遍知世间和出世间超智慧。 一切有情:一切有情众生。(有情是有生命的动物。) 1一阐提:无善根、不信佛法的人。 1二执:我执(又名人我执),法执(又名法我执)。
原来这些日常用语都来源于佛教真是任重道远啊!
很难想象这个词原来是佛教dhata的别称。精气神是僧侣实行的一种禁欲主义。一个苦行僧可以摆脱对衣食住行等的贪婪烦恼。就像去除衣服上的灰尘一样。最初一个佛教短语的意思是心中没有牵挂挂了就是关心。
“刹那无常”、“刹那生灭”、“刹那三世”等也是佛教用语。现在人们还常用“一刹那”、“刹那间”等词。 牛鬼蛇神 原为佛教用语,说的是阴间鬼卒、神人等,后成为固定成语,比喻邪恶丑陋之物。
「 ”世界” 源于佛经,出于佛教 「 ”世界”一词,「 ”世”为时间意,「 ”界”为空间意,涵盖了时间空间不可分隔的道理。中国古代形容大千世界则多用「 ”天下”一词,并无「 ”世界”,如今被广泛用之。
佛教中“尘”即“尘境”,包括眼所对的色、鼻所对的香、耳所对的声、舌所对的味等,即色、香、声、味、触、法,统称“六尘”。“六根”与“六尘”相对接触,会引发许多迷妄与烦恼,佛家称为“尘劳”。
这个“钵”原来叫“钵多罗”,也是来自于佛教的三个字。对吧?这样的字很多很多。到后来我们还产生出很多复合词,比如说高僧、恶魔、魔鬼、宝塔、浩劫、劫难,等等。
四字佛教用语
白云无心,真如佛性。厚德载物,有容乃大。乐天知命,无喜无忧。妙性朗然,其乐难述。欲平大地,先平心地。心地若平,大地自平。制心一处,无事不办。念动急觉,觉之即无。
自然天成,清静无为。度比江河,韵雅趣幽。借花献佛,此中三昧。登山临水,和风细雨。踏雪寻梅,大巧若拙。游目骋怀,景气和畅。有容乃大,大器晚成。物华天宝,百尺竿头。大千世界,厚德载物。
苦海无边,回头是岸。制心一处,无事不办。观法如化,三昧常寂。知足常乐,风清月明。白云无心,真如佛性。万发缘生,皆系缘分。会者近尔,迷者远乎。言语道断,非物所拘。
四字佛家妙语 禅语洗心:八万四千,悠然雅静,乐此不疲。清风朗月:知足者富,静然于世,和气致祥。教学相长:辩才无碍,知足常乐,宁静致远。品茗抚琴:石瘦花娇,室雅兰香,君子不器。