大佛顶首楞严经叙的文章
1、初言教义一双者:教、谓能诠,即经叙二字;义、谓所诠,即大等六字。此一是通义,九双是别义。二就所诠义中,言性修一双者:性、即大佛顶;修、即首楞严也。意欲令人悟大佛顶法,即心自性,始知从性起修故。
2、【Dà Fó Dǐng Shǒu Lèn Yán Jīn Xǜ】大佛顶首楞严经序指味疏 光绪十九年癸巳夏五月在上海龙华寺作 众皆合十称善。予曰:斯稿虽就,殊为草率。自知下里巴歌,未敢闻诸郢客。
3、详夫此经,由来无序。先哲以会解之序移置经端者,喜其文义周足,经旨炳然故也。夫以疏序为经序、可谓美善双尽矣。第序与经,时甚悬殊,是以笺释者寡。今夏予受沪上龙华之请,将欲敷演斯经。
4、既缺注疏,故学者失所准常,罔求一是。盖其文虽明显,而出显为难。意实幽玄,而通玄不易。自非深诣圆极,熟默经文者,无由措手。我卓三法师,承佛陇真传,为台冢嫡。久居讲席,素淹斯经。
23.楞严经浅述(三番显见不灭舍妄归真)
这一段是三番显见,讲的是“显见不灭”,就是让我们明白这个见性是不灭的。前面第一番是“显见是心”,不是眼,是心;第二番是“显见不动”;第三番,见性是不灭的,意思是它是没有生灭的,它不生才能不灭嘛。
首先归心,不是要舍妄归真嘛,先归到心上来,然后认识到这个心是不动的,再认识到这个心是不灭的,它是不动也不灭的。 第四个方面就是四番显见,“显见不失”。显见不失侧重讲的是它本来就有的,从未失去,即使你是凡夫也未失去。
第二大段是舍妄归真,前面是舍妄,既然认识了是妄,就要舍掉、舍弃。舍弃之后你要求真、归真,归真就是十番显见,通过十个段落十番显见,让我们明白真心是什么?前面是让我们认识什么是妄心,后面是让我们认识什么是真心。
如楞严经不灭,正法时代就现前。楞严经包括:序分、三番破识、十番显见、剖妄出真、会通四科、圆彰七大、审除细惑、从根解结、二十五圣圆通章、四种清净明诲、楞严神咒、十二类生、历位修证、七趣、五十阴魔。
大佛首顶楞严经
大佛顶如来密因修证了义诸菩萨万行首楞严经之略称。又称大佛顶首楞严经、大佛顶经.楞严经的名称。本经之全名为“大佛顶、如来密因、修证了义、诸菩萨万行首楞严经”。
大力魔王,得其方便,现作佛身,来为说法,非毁禁戒,赞淫怒痴。命终自为魔王眷属,受魔福尽,堕无间狱。
楞严经》,又称《首楞严经》、《大佛顶经》、《大佛顶首楞严经》、《中印度那烂陀大道场经》,全称《大佛顶如来密因修证了义诸菩萨万行首楞严经》。唐般剌蜜帝译,10卷。
“本觉明心,觉缘非眚”:我们这个本觉妙明真心,能够清清楚楚地觉察到见分和相分两缘都是虚妄。那么既然能够觉察到见相二缘之虚妄,就当然没有眚病了。
《楞严经》全称为《大佛顶如来密因修证了义诸菩萨万行首楞严经》,按佛在《涅槃经》中自释‘首楞严’三字曰:‘首楞者名一切毕竟,严者名坚,一切毕竟而得坚固,名首楞严,以是故言首楞严定,名为佛性’。