形容弟子有才的古诗
1. 《挽黄岩赵郎中二首》【作者:刘克庄】朱公徒弟丘公婿,标致虽高气宇和。
心向奏篇尤暴白,发因时事欲苍皤。
讣传淮甸边情惜,路出萧山巷祭多。
最长郎君师友盛,我知墓碣有人磨。
2. 《悼古镜果佛慧法师》【作者:储泳】霜毛垂半顶,说法国王前。
1.《杨氏之子》南北朝 刘义庆梁国杨氏子九岁,甚聪惠。
孔君平诣其父,父不在,乃呼儿出。为设果,果有杨梅。
孔指以示儿曰:“此是君家果。”
儿应声答曰:“未闻孔雀是夫子家禽。”
2.《所见》清代 袁枚牧童骑黄牛,歌声振林樾。
意欲捕鸣蝉,忽然闭口立。
3.《小儿垂钓》
唐代 胡令能蓬头稚子学垂纶,侧坐莓苔草映身。
路人借问遥招手,怕得鱼惊不应人。
关于师徒传承的诗词
1. 《挽黄岩赵郎中二首》
【作者:刘克庄】
朱公徒弟丘公婿,标致虽高气宇和。
心向奏篇尤暴白,发因时事欲苍皤。
讣传淮甸边情惜,路出萧山巷祭多。
最长郎君师友盛,我知墓碣有人磨。
2. 《悼古镜果佛慧法师》
【作者:储泳】
霜毛垂半顶,说法国王前。
什么是慧根,是指智慧的根源吗
慧根是佛教术语。佛教认为众生是在六道中轮回的,直到成佛才能摆脱轮回入涅槃。但这是极其困难的,需要累生累世的修行才能成功,而成佛最终是靠般若智慧得以解脱。在未成佛前,前世的修行会为后世积累功德,积累般若智慧。前世积累的般若智慧就是后世的慧根。佛教讲“戒、定、慧”即“持戒”、“修定”、“修慧”。这里的慧,特指能够认识体悟“万法皆空”的广大智慧。所以“慧根”指的是能够了悟佛法的根性,不是一般意义上的“智慧的根源”。
l慧根,智慧的根本性,每个人都具足这本性,一旦慧根本性被外物所迷,这本性就失了原来本有的灵性,如比喻,像灯泡为油污所包裹,就失去了原有的光亮,人为财,色,名,食,睡。贪,嗔,痴,慢,疑,所执着,所困惑,就失去原有的聪慧,所以学佛法,让人开悟明理,见本性,修善,修慧,修本来具足的本性,每个人的本性不同,故慧根也不同。所以,认知不同,见解也不同,愚昧认识,还望各位大德指教。