出“淤泥”真的能不染吗
出淤泥而不染,
佛教,道家,儒家都把它比喻最高的修行境界,把烦恼,执着,妄想比喻淤泥,达到一念不生的,回归本性境界,在生活中淤泥,比作现实的环境,能看的开,放的下,不抱怨,知足常乐,感恩社会,
人人都是不染莲花了。
我认为出淤泥而不染是一种理想境界。一般用这句话形容莲花。但是莲花的根植于淤泥,虽花不染泥,根却在泥中。世间植物,哪一种又不是如此呢?
这句话既是种精神境界,也是一句励志名言。它鼓励人们思想上要保持纯洁向上,不可随波逐流。在污浊的环境中能坚持一份纯洁的初心。只要做到了这点,就是“出淤泥而不染”了。
我的回答是:出淤泥可以不染。这个问题需要从两个层面来解读。首先,我们看看自然界的荷花,扎根于淤泥,其花却五彩缤纷,红似火,粉似霞,白如雪。且看白莲,婷婷玉立,引来无数文人墨客挥毫作画,今人快门镜头的追逐,其高迈雅洁之姿,穿越千年而来,洗涤今人之心灵。其次,人若莲,生活在社会这个大染缸,也可以做到“出淤泥而不染"。如何做到呢?那就需要修身修心。修身,徒步,游泳,练太极,使身体健康,百毒不侵;修心,学习经典,传承文化,打坐参禅,使心清静无染。身心同修,方可做到不染也。
“出淤泥而不染”,这当然是真的,少数归少数,确实是有的。
解释这个问题,还要提一下环境的影响。
环境能改变任何事物,包括人,处在什么环境就会更倾向于什么环境,这也是真的。
这么一看仿佛形成了矛与盾的关系,其实不然。
我更认为,每个人都自有一种小环境,我叫他【心境】,小环境与大环境的对抗,也只有两种结果。
“染”则,心境溃败随波逐流,“不染”则,心境要比环境更胜一筹。
蓬生麻中,不扶而直,白沙在涅,与之俱黑。
环境实在过于重要,要想突破环境的桎梏,并不容易,甚至可以说行如登天。
出淤泥而不染是真可以做到的,究竟还是取决于一个人,内心坚定不移,有信念有信仰。
大道所期,必然有成。
中国道教神话中的战神是谁
道教是多深宗教,没有明确战神,只有一些主战的神祇(相当于战神): 真武大帝:道教战神之首,涤荡宇内妖魔,明朝保护神; 九天应元雷声普化天尊:雷祖,统领雷部诸将,掌物掌人,司生司杀; 关圣帝君:神武善战,协天护国,扶正保民,驱邪除恶; 护法四帅:赵玄坛,关帝君,马灵官,温元帅; 王灵官:道教第一护法神;二郎神,托塔天王,三坛海会大神; 雷公,电母,风伯,雨师,水神,火神;
晋城赋全文
峡老鲵低眠。叹鸣禽之无邪,羡翔鱼之悠然。鲤鱼湾鱼戏绿波,红叶听松,一天秋色斑斓;仙女湖女妆艳逸,平湖驾舟,满目水光潋滟。
晋城建市,快马扬鞭,弹指一挥,三十二年。无烟煤城,华美转身,曾经傻大黑粗地,今日亮丽绿茵城。转型综改,竞逐中原,承前启后创伟业,一争三快两率先。数风流,看英贤,古城旧貌,倏然换新颜。乡村别墅映斜阳,城市高楼入云端。高速四通,物流八达。江南咫尺,电掣风驰何其速;欧美旬日,龙腾虎跃何其远。若夫魏武在世,岂有艰哉之叹息;倘使程颢重访,了无明道之遗憾。物华天宝,人杰地灵。刘开周蛟龙潜海七千米,创世界纪录;毕腊英勤劳助学二十年,留青史美名。晋善晋美,尽在晋城。因国际花园城市美名,惹五洲游人纷至;凭全国文明城市创建,招四海客商沓来。社会和其谐矣,琴瑟无陌生之友;民生得其所哉,春秋有安居之感。太行至其雄,太岳至其古,中条至其幽,沁河至其秀,如此山川育晋人,应知晋人如山川。
今逢盛世,休说时过境迁,韶乐能鼓耳;谁言承平日久,吴带可当风。马放南山,莫忘剑戟之祸;船入秦淮,汲取覆亡之鉴。觳觫悚惕,不敢稍懈于怠,衣带渐宽,岂怕因艰而难。任尔西风盖地,乌云满天,豪情晋城,上下同心,风骨依旧,精神依然。