关于佛家修行的诗句(形容修行的诗句有哪些)
神照本如开悟诗 处处逢归路,头头达故乡; 本来成现事,何必待思量。 文偃诗 金屑眼中翳,衣珠法上尘; 己灵犹不重,佛视为何人。 安分庵主开悟诗 几年个事挂胸怀,问尽诸方眼不开; 肝胆此时俱破裂,一声江上侍郞来。
人生如逆旅,我亦是行人。——苏轼《临江仙·送钱穆父》人生若只如初见,何事秋风悲画扇。——纳兰性德《木兰词·拟古决绝词柬 友》昨夜西风凋碧树,独上高楼,望尽天涯路。
鹿门山上寺,突兀尽无尘。到此修行者,应非取次人。鸟过惊石磬,日出碍金身。何计生烦恼,虚空是四邻。《寄敬亭清越》唐代:齐己 敬亭山色古,庙与寺松连。住此修行过,春风四十年。鼎尝天柱茗,诗硾剡溪笺。
形容“修行”的诗句有哪些 《菩提偈》 唐代:惠能 菩提本无树,明镜亦非台。佛性常清净,何处有尘埃! 心是菩提树,身为明镜台。明镜本清净,何处染尘埃! 菩提本无树,明镜亦非台。
关于佛教的诗如下:菩提本无树,明镜亦非台。——唐·惠能《菩提谒》赏析:否定了神秀的“身是菩提树,心如明镜台”的观点,指出了菩提和明镜都不是外在的物象,而是内心的境界。
春有百花秋有月,夏有凉风冬有雪.若无闲事挂心头,便是人间好时节.谁写的...
1、是宋朝无门慧开禅师所作,录入其评释古代禅门公案的《无门关》一书。此诗琅琅上口,最为佛门弟子所爱颂。出自《无门关》一书。原文是:无门关·平常是道(即《春歌》)春有百花秋有月,夏有凉风冬有雪。
2、这首诗出自黄龙慧开禅师的名著“无门关”的第十九则,琅琅上口,最为佛弟子所爱颂。春有百花秋有月,夏有凉风冬有雪,若无闲事挂心头,便是人间好时节。饥来食,困则眠,热取凉,寒向火。
3、这出自宋代禅宗「无门慧开禅师」的一首诗偈,《颂平常心是道》。整首诗意思是说,春夏秋冬四季有百花、凉风、明月、白雪等美景,但只有心里没有挂碍,才算是人间的好时节。
4、春有百花秋有月,夏有凉风冬有雪;若无闲事挂心头,便是人间好时节。这是宋代禅宗「无门禅师」的一首诗偈,述说了内心想望的自由心灵,同时扣合了心经所传达的「观自在」。
5、“春有百花秋有月,夏有凉风冬有雪;若无闲事挂心头,便是人间好时节”这首诗的题目是《颂平常心是道》,作者是宋代无门慧开禅师。
寒山子《吾心似秋月》佛门禅诗分析与鉴赏
千山同一月,万户尽皆春。千江有水千江月,万里无云万里天。一一嘉泰普灯录卷十八 宋 雷庵正受 吾心似秋月,碧潭清皎洁。无物堪比伦,教我如何说。一一寒山子诗 千年石上古人踪,万丈岩前一点空。
身是菩提树,心如明镜台。时时勤拂拭,莫使有尘埃。译文:众生的身体就是一棵觉悟的智慧树,众生的心灵就像一座明亮的台镜。要时时不断地将它掸拂擦拭,不让它被尘垢污染,障蔽了光明的本性。
寒山顶上月轮孤,照见晴空一物无。石床孤夜坐,圆月上寒山。性月澄澄朗,廓尔照无边。风摇松竹韵,月现海潮频。松月飕飕冷,云霞片片起。岩前独静坐,圆月当天耀。白云朝影静,明月夜光浮。独坐无人知,孤月照寒泉。
吾心似秋月,碧潭清皎洁。无物堪比伦,教我如何说!泥佛不渡水,神光照天地。立雪如未休,何人不雕伪?七言禅诗: 闲居无事可评论,一炷清香自得闻。睡起有茶饥有饭,行看流水坐看云。手把青秧插满田,低头便见水中天。
这首诗中,寒山子放眼望去,涧碧泉清,寒山月白,都成了自己那一颗心的象征。佛性光如水月,唯有最洁净、最晶莹、最明亮的事物,才能勉强用来代表佛性。
【分析与鉴赏】这首诗充满一种迷人的气氛,仿佛提醒了我们一个遗忘已久的甜美的梦境,又好像散发着晶莹的光泽。来自内在那颗摩尼宝珠的神秘光采,洒在我们的心上。