白衣渡江原文
原文如下:
忽见一人,端身童子打扮,头戴白巾,身穿素衣,脚穿轻靴,昂然而过,直奔渡头。着实不等渡船,便踏着浮草,一步跨过。这边人多,都拖着帘子,在船头上望着看。只见他一身白衣,足不沾泥,从帘子底下走过,到了马边,从马上又跳下,大家都看瞧不过眼,都称赞他身手受用。这人却把两腿一缩,伸手来接那马,只听见叮的一声响,两腿之间却已跨过马背,人也已落在马背上,顺利无比。 这时只一人上前来,把马缰挂在车轮上,他轻身一跃,已到鞍上。众人忙让他过去,那人却坐定,两手提起马鞍来,大家则笑他这脾气倔强。只见他两手在马鞍上一按,只听一声响,两手又放下,站起身来,在马上一转身,就跳下来了。众人都笑得发笑不止,有的说他是神仙下凡,有的说他是弄鬼,幸喜那人听不见他们骂。一边儿说,一边儿笑,一边儿走,众人没了。 这时只见一个和尚远远的走来,高声嚷道:“你这个不学无术、白衣渡江的家伙,做甚么来?我看着你有些脸熟。”那人道:“你既认得我,只管问声名,有甚么干系?”那和尚道:“我是认得你的,你是宁府周贵人家的二老爷。”那人道:“你怎么认得我?”那和尚道:“我原是你在铁槛寺请的和尚。”那人道:“你先说是哪一位?”那和尚道:“不是别人,正是你二老爷。我是认得你一千岁了。”那人大笑道:“我倒也是宁府的人,你只认得我,我却不认得你。”那和尚道:“你不认得我,也没甚么希罕。” 这时只见迎面一人走来,向林之孝招手道:“周二爷何在?”那和尚道:“这位是你家爷爷。”那人道:“我就是。”那和尚道:“你家爷爷在那里?”那人道:“他在家里。”那和尚道:“你家爷爷有病了?”那人道:“有。”那和尚道:“你家爷爷几时病了?”那人道:“这一年来,他只是常常的病。”那和尚道:“你家爷爷病得重不重?”那人道:“不大重。”那和尚道:“他到底是甚么病?”那人道:“他是个胸肺病。”那和尚道:“好,好,你家爷爷胸肺病,我就懂得了。”那人道:“你那里懂得?”那和尚道:“我是个和尚。”那人道:“你是个和尚,就懂得了?”那和尚道:“我是个和尚,我还懂得了。”那人道:“你还懂得了,好,我……”
以上是《红楼梦》中白衣渡江的原文。
原文:
(陆逊)至陆口,书与羽曰:“前承观衅而动,以律行师,小举大克,一何巍巍!敌国败绩,利在同盟,闻庆拊节,想遂席卷,共奖王纲。近以不敏,受任来西,延慕光尘,思廪良规。”又曰:“于禁等见获,遐迩欣叹,以为将军之勋足以长世,虽昔晋文城濮之师,淮阴拔赵之略,蔑以尚兹。
闻徐晃等少骑驻旌,窥望麾葆。操猾虏也,忿不思难,恐潜增众,以逞其心。虽云师老,犹有骁悍。且战捷之后,常苦轻敌,古人杖术,军胜弥警,愿将军广为方计,以全独克。仆书生疏迟,忝所不堪。喜邻威德,乐自倾尽。虽未合策,犹可怀也。倘明注仰,有以察之。”
羽览逊书,有谦下自托之意,意大安,无复所嫌。逊具启形状,陈其可禽之要。权乃潜军而上,使逊与吕蒙为前部,至即克公安、南郡。逊径进,领宜都太守,拜抚边将军,封华亭侯。备宜都太守樊友委郡走,诸城长吏及蛮夷君长皆降。
译文: