王维描写山水的诗
《山居秋暝》唐朝·王维 空山新雨后,天气晚来秋。明月松间照,清泉石上流。竹喧归浣女,莲动下渔舟。随意春芳歇,王孙自可留。《鸟鸣涧》唐朝·王维 人闲桂花落,夜静春山空。
《鹿柴》年代: 唐 作者: 王维 空山不见人,但闻人语响。返景入深林,复照青苔上。《归嵩山作》年代: 唐 作者: 王维 清川带长薄,车马去闲闲。流水如有意,暮禽相与还。荒城临古渡,落日满秋山。
《山中》唐代:王维 荆溪白石出,天寒红叶稀。山路元无雨,空翠湿人衣。释义:荆溪潺湲流过白石粼粼显露,天气变得寒冷红叶落落稀稀。弯曲的山路上原本没有雨,但苍翠的山色却浓得仿佛就要润湿了人的衣裳一样。
山路元无雨,空翠湿人衣。【年代】:唐【作者】:王维【作品】:山居秋螟【内容】:空山新雨后,天气晚来秋。明月松间照,清泉石上流。竹喧归浣女,莲动下渔舟。随意春芳歇,王孙自可留。
王维的山水诗:空山新雨后,天气晚来秋。明月松间照,清泉石上流。——王维《山居秋暝》释义:空旷的群山沐浴了一场新雨,夜晚降临,空气凉爽,仿佛已经到了秋天。
--- 《汉江临泛》楚塞三湘接,荆门九派通。江流天地外,山色有无中。郡邑浮前浦,波澜动远空。襄阳好风日,留醉与山翁。--- 《山居即事》寂寞掩柴扉,苍茫对落晖。鹤巢松树遍,人访荜门稀。
《南垞》:一首关于水的禅意之诗
而《南垞》,则是一首关于水的诗歌,一首以水喻心的诗歌。
王维的这首小诗,短短20个字,充满禅意,也展现了超凡脱俗的襟怀。诗人虽然已看到了对岸,也觉得非常好奇,但他并未感觉自己有着强烈的探寻欲望,于是就此停留,体现出他敢于取舍的襟怀。
《同何元立蔡肩吾至东丁院汲泉煮茶》 年代: 宋 作者: 陆游 一州佳处尽裴回,惟有东丁院未来。 身是江南老桑苎,诸君小住共茶杯。 《寄题郑尚明煮茶轩三首》 年代: 宋 作者: 刘子翚 过耳飕飕未歇,装怀愦愦俄空。
或一泻千里,或止水游丝,或静水流深,或上善若水, 一泻千里是水的方向,止水游丝是水的温柔, 静水流深是水的品格,上善若水是水的境界。 水随遇而安,清静明晰;水遇寒结冰,凝聚能量。 水凝聚万物,风姿绰约;水向下而流,奔腾到海。
逶迤南川水,明灭青林端。【辋川集·竹里馆】独坐幽篁里,弹琴复长啸。深林人不知,明月来相照。【辋川集·辛夷坞】木末芙蓉花,山中发红萼。涧户寂无人,纷纷开且落。【辋川集·漆园】古人非傲吏,自阙经世务。
关于王维的山水诗四句
《山中》唐代:王维 荆溪白石出,天寒红叶稀。山路元无雨,空翠湿人衣。释义:荆溪潺湲流过白石粼粼显露,天气变得寒冷红叶落落稀稀。弯曲的山路上原本没有雨,但苍翠的山色却浓得仿佛就要润湿了人的衣裳一样。
鹿柴 王维 空山不见人,但闻人语响。返景入深林,复照青苔上。竹里馆 王维 独坐幽篁里,弹琴复长啸。深林人不知,明月来相照。送别 王维 山中相送罢,日暮掩柴扉。春草明年绿,王孙归不。
鹿柴 王维 空山不见人,但闻人语响。 返景入深林,复照青苔上。 竹里馆 王维 独坐幽篁里,弹琴复长啸。 深林人不知,明月来相照。 送别王维 山中相送罢,日暮掩柴扉。
唐代:王维 寒山转苍翠,秋水日潺湲。倚杖柴门外,临风听暮蝉。渡头馀落日,墟里上孤烟。复值接舆醉,狂歌五柳前。译文:寒山转变得格外郁郁苍苍,秋水日日舒缓地流向远方。
描写山水的诗句王维
1、《鹿柴》年代: 唐 作者: 王维 空山不见人,但闻人语响。返景入深林,复照青苔上。《归嵩山作》年代: 唐 作者: 王维 清川带长薄,车马去闲闲。流水如有意,暮禽相与还。荒城临古渡,落日满秋山。
2、王维山水诗有哪些 《山居秋暝》空山新雨后,天气晚来秋。明月松间照,清泉石上流。竹喧归浣女,莲动下渔舟。随意春芳歇,王孙自可留。《鹿柴》空山不见人,但闻人语响。返景入深林,复照青苔上。
3、王维的山水诗:空山新雨后,天气晚来秋。明月松间照,清泉石上流。——王维《山居秋暝》释义:空旷的群山沐浴了一场新雨,夜晚降临,空气凉爽,仿佛已经到了秋天。