常惺法师是朱氏哪一支
常惺法师俗家姓朱,法名寂祥,字常惺,嗣法于泰县光孝寺安培和尚,法脉名优祥,自署雉水沙门。
他是江苏省如皋县人,生于清光绪二十二年(西元一八九六年)。幼年丧父,赖母贤淑,抚育成人。母氏且亲为课读,而常惺聪明过人,勤读不懈。学龄入塾受学,塾师授以《中庸》、《大学》,辄忆诵不忘。性格沈静,常学出家人礼佛模样。十二岁时,依本邑福成寺自诚长老出家。自诚长老独具慧眼,以常惺为可造之材,并未使他落发易服,使他就读于如皋的省立师范学校。常惺勤奋向上,考试每列前茅。民国元年(一九一二年),常惺十七岁时,于如皋省立师范学校毕业多肉法师一天光照多久
8个小时左右, 多肉法师和其他的多肉一样,都喜欢温和干燥的气候环境,在养殖的过程中尽量的多晒太阳,一般在温度持续在28度以下的情况下,每日的光照为6到10个小时,茎叶则比较容易上色出状态。我们家里有条件,那就可以想方设法把它放在阳光最充足的地方。
如果我们的时间足够,那就可以经常给多肉法师移动花盆,让它追着太阳跑,每天的光照时间保持8小时以上,法师就会变得特别美。
法师一天需要8个小时的阳光,要想让法师生长状态更好,就要保证光照充足,但是不可以被暴晒。春秋两季是可以直接在阳光下养护的,夏季高温天气通常要搬到散光处,或者是用遮阳网来遮挡住部分阳光。
在冬季阳光较弱的天气,可以全天都放到光线充足的位置,保证见光时间充足。
一笑寥寥空万古,风瓯语,迥然银汉横天宇这句话出自哪里
《楞严一笑》的歌词,相传是宋代法常法师于入寂前的清晨,依《渔父词》声律写下的,写完即就榻收足而逝。 佛曲:《楞严一笑》 [宋] 法常和尚 词 此事楞严尝露布,梅花雪月交光处。 一笑寥寥空万古,风鸥语,迥然银汉横天宇。一笑寥寥空万古,风鸥语,迥然银汉横天宇。 蝶梦南华方栩栩,珽珽谁跨丰干虎。而今忘却来时路,江山暮,天涯目送飞鸿去。而今忘却来时路,江山暮,天涯目送飞鸿去。 原词 此事楞严尝露布,梅花雪月交光处。一笑寥寥空万古,风瓯语,迥然银汉横天宇。蝶梦南华方栩栩,班班谁跨丰干虎。而今忘却来时路,江山暮,天涯目送飞鸿去。 明奘法师解释:法常在入寂前的清晨,书《渔父词》于室门,就榻收足而逝。《楞严经》卷2载,波斯匿王自觉时光飞逝,生命短暂,身体逐年、逐月、逐日衰变,“刹那刹那,念念之间,不得停住”,深感生命虚幻,迁变无常。佛启发他,在变化的身体之中,有不生不灭的自性:“彼不变者,元无生灭。”波斯匿王受此开示,当下大悟。梅花 雪月,都是纯白之色,三者交光互映,是澄明的极境。参透生死之理的诗人,对肉身的寂灭付诸一笑,因为他感悟到,在风铃铁马声中,不正是有“这个”在!璀璨银河,横亘天宇,个体生命与宇宙法性合而为一。生命如同蝶梦,蝶化人,人化蝶,本无区别,贵在有栩栩自得的心境。那跨在丰干虎上的,不正是支配“六和合”的“一精明”?诗人借用寒山“十年归不得,忘却来时道”成句,说自己多年没有回家,如今连以前来这里的路,都忘得一干二净。这是因为自己沉潜于不断的修行之中,连生命的足迹都已忘却,达到了毫无粘著的境界。结二句透露出“手挥五弦,目送归鸿”的高情远韵,鸿飞冥冥,象喻自性冲破器世间的牢网,而翱翔于自由自在的禅悟境域。禅师对生命的审视,宁谧、从容、安祥、明净,生命的逝去,犹如寒潭雁影,雁去而潭不留影,“留”下的只是亘古的澄明。