牡丹颂诗词有哪些?
牡丹颂 粉黛凝脂妒贵妃,傲骨梅落独显贵.羞怯世粉红颜醉,唯陪君王百花泪.蕴冬含夏孤秋芳,秀而不实欢虚愧.富贵百年春难忘,躲过红尘夺花魁.不知此诗作者。
唐代:刘禹锡 庭前芍药妖无格,池上芙蕖净少情。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。咏牡丹 宋代:陈与义 一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。
牡丹诗词 牡丹 薛涛 去春零落暮春时,泪湿红笺怨别离。常恐便同巫峡散,因何重有武陵期? 传情每向馨香得,不语还应彼此知。只欲栏边安枕席,夜深闲共说相思。 牡丹 李孝光 富贵风流拔等伦,百花低首拜芳尘。
出人意料的是,老牛没有喝以死抗争得来的水,而是对着夕阳,仰天长哞,似乎在呼唤什么。不远的沙堆背后跑来一头小牛,受伤的老牛慈爱地看着小牛贪婪地喝完水,伸出舌头舔舔小牛的眼睛,小牛也舔舔老牛的眼睛。
牡丹颂诗词都有:赏牡丹:庭前芍药妖无格,池上芙蕖净少情。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。咏牡丹:一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。
《七律》牡丹颂 千古诗词名句留,牡丹入册话春秋。几番冬雨几番斗,数度春阳数度稠。争舞华光倾列国,深赢彩笔画川洲。香魂飘溢游人醉,神韵传扬世不休。
赞美牡丹的经典诗句
1、《牡丹》 唐 李正封 国色朝酣酒,天香夜染衣。丹景春醉容,明月问归期。庭下牡丹 宋 李复 春晚午景迟,气暄困妍姿。乘酣意纵放,霞裾半纷披。晨起露风清,肃肃争自持。相对默无语,含羞畏人知。
2、《牡丹》绵帏初卷卫夫人,绣被犹堆越鄂君。垂手乱翻雕玉佩,折腰争舞郁金裙。石家蜡烛何曾剪,荀令香炉可待熏。我是梦中传彩笔,欲书花叶寄朝云。《回中牡丹为雨所败二首》:其一 下苑他年未可追,西州今日忽相期。
3、昨夜月明浑似水,入门唯觉一庭香 牡丹诗 唐徐凝 何人不爱牡丹花,占断城中好物华。颖是洛川神女作,千娇万态破朝霞。牡丹落后有作 孙鲂 未发先悉有一朝,如今零落更魂销。青丛别后无多色,红线穿来己半焦。
4、牡丹 【唐】元稹 簇蕊风频坏,裁红雨更新。眼看吹落地,便别一年春。白牡丹 【前蜀】韦庄 闺中莫妒新妆妇,陌上面惭傅粉郎。昨夜月照深似水,入门唯觉一庭香。洛阳春吟 【宋】邵雍 洛阳人惯见奇葩,桃李花开未当花。
5、唯有牡丹真国色,花开时节动京城。——刘禹锡《赏牡丹》【译文】:只有牡丹才是真正的天姿国色,到了开花的季节引得无数的人来欣赏,惊动了整个洛阳城。有此倾城好颜色,天教晚发赛诸花。
赞扬牡丹花画的诗句
1、唯有牡丹真国色,花开时节动京城。咏牡丹 宋代:陈与义 一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。惜牡丹花二首 唐代:白居易 翰林院北厅花下作 惆怅阶前红牡丹,晚来唯有两枝残。
2、诗句:唯有牡丹真国色,花开时节动京城。---刘禹锡 落尽残红始吐芳,佳名唤作百花王。---皮日休 国色朝酣酒,天香夜染衣。---李正凡 何人不爱牡丹花,占断城中好物华。
3、一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。——宋·陈与义《咏牡丹》翻译:自从金人的铁蹄踏碎了祖国的河山,十年了,回望故乡洛阳,路是那么的漫长。
4、一年春色摧残尽,更觅姚黄魏紫看。——范成大《再赋简养正》翻译:当一年的春光已被风雨摧残殆尽时,再去寻找姚黄、魏紫这佯的名贵牡丹观赏。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。
赞美牡丹的诗句古诗词
七绝·牡丹咏 珠香玉笑入春裁,潇洒风流盈日来。一任书香公子屋,便知四五好花开。七绝·牡丹咏 一味辛寒千百色,治瘀通血古纲来。君知富贵人间晚,五入春齐芳始开。五绝·牡丹咏 国色享天姿,倾城开一枝。
《牡丹》 唐 李正封 国色朝酣酒,天香夜染衣。丹景春醉容,明月问归期。庭下牡丹 宋 李复 春晚午景迟,气暄困妍姿。乘酣意纵放,霞裾半纷披。晨起露风清,肃肃争自持。相对默无语,含羞畏人知。
唯有牡丹真国色,花开时节动京城。再赋简养正诗 宋 范成大 南北梅枝噤寒雪,玉梨皴雨泪阑干。一年春色摧残尽,更觅姚黄魏紫看。红牡丹 唐 王维 绿艳闲且静,红衣浅复深。花心愁欲断,春色岂知心。
赞美牡丹花国色天香的诗句
1、山丹丽质冠年华,复有余容殿百花。断肠东风落牡丹,为祥为瑞久留难。一年春色摧残尽,再觅姚黄魏紫看。国艳天然,造物偏锺赋。独占风光三月暮。声名都压花无数。三月牡丹呈艳态,壮观人间春世界。
2、牡丹国色天香诗句如下:庭前芍药妖无格,池上芙蕖净少情。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。锦帏初卷卫夫人,绣被犹堆越鄂君。
3、庭前芍药妖无格,池上芙蕖净少情。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。何人不爱牡丹花,占断城中好物华。疑是洛川神女作,千娇万态破朝霞。近来无奈牡丹何,数十千钱买一窠。今朝始得分明见,也共戎葵不校多。
4、牡丹花国色天香是诗人刘禹锡所作。刘禹锡《赏牡丹》中诗句“唯有牡丹真国色,花开时节动京城”,意思是只有牡丹花才是真正的国色,是最美的花,当它开花的时候,其盛况轰动了整个京城。
苏轼《吉祥寺赏牡丹》诗词赏析
吉祥寺赏牡丹 宋代:苏轼 人老簪花不自羞,花应羞上老人头。醉归扶路人应笑,十里珠帘半上钩。译文 一个五十多岁的老头戴上一朵鲜艳的牡丹花自己并不感到难为情。牡丹花因为被插在老人头上而感到难为情。
赏析,这是宋代大诗人苏东坡的一首冬至出游小诗。苏东坡在此之前写过一首《吉祥寺赏牡丹》:人老簪花不自羞,花应羞上老人头。醉归扶路人应笑,十里珠帘半上钩。
第二两句是“自赏”。诗人到吉祥寺欣赏牡丹, 也许是牡丹的姿色令诗人欣喜若狂吧,他情不自禁地掐下两朵鲜花戴到了自己的头上。
吉祥寺赏牡丹醉字的妙处表现了诗人对生活的乐观态度和倔强情怀。吉祥寺赏牡丹醉归的情景:赏花饮酒,沉醉归来,引得路人哄笑。十里长街,珠帘上卷,百姓们争看这位放荡不羁、走起路来东倒西歪的太守。