佛性与见闻觉知如何分别?
1、佛性是本源,见闻觉知是本源的功能,不用区别。
2、无情众生的法性就是佛性!无情众生也有受想行识!只不过比较弱!我们不容易发现而已!因为无情众生的受想行识弱,所以很难被感动!比如,一个感人的故事,可以让人流眼泪。
3、所见的是色尘,所闻的是声尘,所觉的是香味触尘,所知的是法尘。各有所能,各有不同的相应对象,这就是它们的不同吧。
4、本性无所谓见闻觉知,说见闻觉知是对迷惑的人来说的。见闻觉知,是指六根的功能,只是4个字说起来比较方便。第六识当然也包括在里面了。详细的看看 慧律法师《楞严经》讲解。
5、见闻觉知,即无能无所,了无念虑的灵如心。亦即真如佛性。无情众生亦有见闻觉知,即法性。但无妄想执着。是属依报,依报随着正报转,随众生心,依所知量。正报即指心性。善心善境。未觉悟时所见为色法,即无情众生。
《心灯录》佛是无见无闻无觉无知之此我
此我离见闻觉知才是真我,能离得见闻觉知识此我,才可以说见闻觉知是我。
心即我也,我即心也,非我有此心也。我有此心,则心与我有二矣。即心即我即佛,不能谓我有此心。念有生灭,常住真心,无有生灭,故光明普照,亦无有生灭。一切一切,是谁之力,是我之力也。
道不属知,不属不知。知是妄觉,不知是无记。若真达不疑之道,犹如太虚,廓然荡豁,岂可强是非耶?如何是平常心?平常心最难理会,只要理会得此心到平处,自然能常,若不平,断不能常。
令汝得悟真理,假如见终日见由为无见,见亦无心;闻终日闻由为无闻,闻亦无心;觉终日觉由为无觉,觉亦无心;知终日知由为无知,知亦无心;终日造作,作亦无作,作亦无心。故云见闻觉知总是无心。
一切无情皆有佛性,是不是也有见闻觉知
亦即真如佛性。无情众生亦有见闻觉知,即法性。但无妄想执着。是属依报,依报随着正报转,随众生心,依所知量。正报即指心性。善心善境。未觉悟时所见为色法,即无情众生。
无情和有情本质没有区别。所以有情众生皆有佛性,而无情众生亦有佛性。只是因为因缘果报而使得有情众生有知觉,而无情众生没有这个因缘果报,所以他们是无知觉的无情众生。
一切唯心造,无心一切无。自性虽然能够感知万物,但是自性的本体的是无形无相,无声无嗅,无有见闻觉知的。人们无论在夜里,还是在白天,见闻觉知到的一切存在,均属于心外之物,而非真实佛性。
另《楞严经》有:若于所知,知遍圆故,因知立解,十方草木皆称有情,与人无异,草木为人,人死还成十方草树,无择遍知,生胜解者,是人则堕知无知执。婆吒霰尼执一切觉,成其伴侣。
自性发时,业识来空。2自见性者一切业障刹那灭却。2现定见闻觉知是法,法离见闻觉知,非达法也。2是心不必更求心,是佛何劳更觅佛,倘于言句上作露布,境物上生解会,则堕在骨董袋中。
佛学中所说的“见闻觉知”是什么意思?
1、见闻觉知,是根非识。然举识者;显眼等根,必由识助,方能取境。以同分根,能有作用;非彼同分故。
2、觉知或观照,从某种意义上说是同一个意思,它们皆是指:从本体出发见闻觉知——以本体见闻觉知。
3、所见的是色尘,所闻的是声尘,所觉的是香味触尘,所知的是法尘。各有所能,各有不同的相应对象,这就是它们的不同吧。