什么字体写出来的字最大气
楷书和行书.
王羲之的<兰亭集序>就被誉为"天下第一行书"
楷书最为工整(楷书四大家:颜真卿,柳公权,欧阳询,赵孟頫),行书较楷书而言比较潦草,也更自由,介于二者之间的叫"行楷".草书最为潦草,也最难写,草书比较有名的是唐朝张旭.还有隶书和大纂小纂,现在用的不多,却也有一种特殊的美感.
字体的好看与否与人们的欣赏角度有关,颜真卿为人刚直,他的字就非常厚重塌实,但很多人并不觉得他的字有多好看.赵孟頫是南宋皇室,投降元朝,他的字龙飞凤舞,非常漂亮,但也有甜媚之嫌.又如”弘一法师”李叔同,他后期的书法,一般人看上去好象是初学者的笔触,其实他的每一笔每一划都蕴藏着深沉而含蓄的力量.
字典上解释,书法是文字的书写艺术。这句话比较笼统,不够科学。给书法重新有个定义,个人认为:书法就是在书写文字的过程中,运用笔墨线条来表达情感的艺术。艺术最重要的就是“情感”两个字。
中国最好最大气的书法像王羲之的《兰亭集序》、颜真卿的《祭侄文稿》,都是非常强烈的情感表达。现在有些人字写的非常漂亮但是没有情感,光漂亮这叫“书匠”;有的人模仿古人,写的非常像也非常好,但是没有情感,这叫“书奴”。
具我个人的粗浅认为,还是取其中庸之道而视行楷毛笔字体最为大气,它具有d∵流畅奔放而不显拘谨,洒脱自如但不落俗套,平腔落笔收放自如,点捺之间浑然天成,雅俗共赏,适应性极强,是当代中国书法界及现实生活当中,适合于老中青于一体的最为大气潇洒型的一个书法体格派系,草书虽然说飞沙走石,行云流水似的跃然纸上,时而迂回曲折,时而飞流直下,一泻千里,可大可小,可粗可细,时而以点带字,形式多样,妙趣横生,但毕竟是与大多数人的专业素养有关,受到了限制而难以亲近,或许是它认得你,你不一定认识它。
欧阳通楷书道因法师碑原文
明代王世贞《弇州山人四部稿》:“此碑(《道因碑》)如病维摩,高格贫士,虽不饶乐,而眉宇间有风霜之气,可重也。”
明代赵宧光《寒山帚谈》:“《道因碑》泛观欲废,详玩则结构森然,可谓不堕严训者也。其棱角峭厉,智者见之益其智,愚者见之增其愚,须具只眼,而后辨此。”
欧阳通道因法师碑原文如下:
佛法興盛, 南北諸宗 非相学流傳不可, 豈止一宗以繁衍。 道因懷慮,神聖之風 回春之綠已昭然, 家風直接,為弟子 範式所歸,惟其正心。 其苑修繕,昭彰一體 揮毫經史,師心以平, 養馬事車,來往顏門 神僊仙佛,敬事熱忱。 碑乃範脩所啟,筆意 自珩璜而自力, 獨為名家。神靈 所獲喜也,道一之圭 震動夙夜,其聲士古, 已達九洲。名流 應尋靡遺, 蒼生忻神,業受其德, 佛之慈光,常照常恒, 神祇所降,福愛宅心。