苏轼释迦舍利塔铭译文
释迦舍利塔铭,是苏轼在北宋时期所写的一篇铭文。以下是苏轼释迦舍利塔铭的译文:
大唐开国,忠孝隆盛,释迦佛出世,法之昌盛。世有舍利子,不朽尊形。悲欣五凤市,银塔苏轼题。
流云至尊佛,地上常瑞兆。祥风扶法旗,福运满乾坤。遥拜金鸭引,千年寿闻天。香烟熏云霄,众生心自然。
如母怀子胎,造物信孕垂。时之神灵外,乃有其神应。灯火传灵感,塔钟宣密互。佛者究万象,眼光照四方。
格斗拔剑术,禅悟无尤神。戒修心中天,离垣初羽鸾。白衣举贤杰,寒潮传壮声。忍辱求真善,智者皆送迎。
四川人神州,膺宝凤凰壮。聚徒悬红斾,驻翼拱霞光。无畏恃勇力,宣扬万古章。昭尧冠后帝,德泽河山强。
望世唯云虚,灵山世代长。下视尧舜功,琴瑟鸣九章。铜铃生古韵,玉璧奏灵饷。佛之光明照,大宋文明昌。
该译文意为:在大唐开国之际,忠孝之美熠熠生辉,释迦佛降世,佛法昌盛。世上有舍利子,其不朽的灵魂尊贵非常。我们既悲伤又欣喜地聚集在五凤市场,题刻在银塔上。
流云般高贵的佛陀,常常显现其庇佑的迹象于人间。祥风为佛法旗挥拂,福运充满天地。透过金鸭引至远方,千年的福寿享受天堂的荣光。香烟弥漫云霄,令众生心怀祥和。
就像母亲怀孕孕育孩子,造物主对生命的信任似乎已现。超越时空的神灵,神力即刻显现。灵感由灯火传递,塔钟宣扬着密契的互动。佛教探究万象,眼光照亮四方。
格斗和剑术的修行,禅悟无尤,如神一般。持戒修心以图超越尘世,离垣初试仙凤之躯。白衣举杰士贤人,寒潮传颂着威风。忍辱求真善,智慧者个个受敬迎。
四川人堪称神州之壮士,怀揣宝贵的凤凰精神。聚集众徒者,挂起红色的斗抨车肆。翱翔于驻翼之下,恣意浴受霞光。不怯敌强者,弘扬万古英雄之歌。昭尧冠之皇嗣,德泽河山兴盛强大。
我们揣摩世间唯云诞生虚幻,但灵山却代代流传久远。低头瞻仰尧舜的伟绩,琴瑟在奏着九章。铜铃响起古老的乐曲,玉璧奏响悠扬的祭状。佛之光明照耀,宋朝文明昌盛。
苏东坡对联
苏轼重游,当惊桃驿千秋梦;西施再浣,乐见沉鱼百态容
从南海来时,同上江楼,回首残云迷蜀道;自东坡去后,独留香冢,伤心寒月照苏堤
东坡湖水,屡漾明漪,学海三苏何处及;西蜀眉山,尤怀太守,诗书千载满城香
白虎塔向斜,远处桃花,一角衔留春水色;苏东坡无憾,夕阳倒影,余心坐卧好人间
苏轼才高,方敢坦腹睡东床;诸葛睿智,岂能安心居南阳
太白若归,云外花前三故旧;东坡曾醉,人间天上两婵娟
苏东坡和佛印谈论佛事,佛印大吹什么佛力无边、佛法无边。苏东坡的妹妹苏小妹在帘子后面偷听着,便想刺他刺,就写了一句拆字联,叫使女拿出去,交给苏东坡,东坡一看连说:“有意思,有意思!”便念给佛印听:人曾是僧,人弗能成佛。
佛印见是挖苦自己,怎能甘心认输,经过一番思索,终于对上了这个拆字联。写出来,交给了东坡,东坡看后又交了苏小妹,苏小妹一看是:女卑为婢,女又可称奴。
一天,苏小妹正和苏东坡吟诗作对,不料,佛印走了进来,她急忙躲藏帐中。佛印见此情形,即口占一联:碧纱帐里坐佳人,纱笼芍药。
小妹想:这和尚真是恼人,人家兄妹正谈得起兴,被你冲散,你还吟诗戏我。好,待我回一联骂你一句。于是,念道:清水池边洗和尚,水浸葫芦。
“水浸葫芦!”苏东坡拍手称妙。佛印只得摸着光头苦笑。
仕途不顺的苏东坡,为什么不干脆隐退
苏东坡,本性豪放,心底纯澈,乐观豁达,都是被生活逼迫,否则活不下去。他是保守派中开明的,为改革派所不容,最后也为保守派所不容,一个人不站队,就会被所有人攻击污蔑,一生仕途坎坷,古今一理吧
一个大诗人、大词人、大文豪,并不意味着他就是超人,更不意味着他就是仙人,他也是饮食男女,他也有自己功成名就的理想,他也不能轻易脱离俗世尘缘,连人称至圣的孔子都不能,何况苏东坡。
确实,在平凡的俗世,苏东坡是不俗的代表,他一生在官场摸爬滚打几十年,却一直喜欢参禅,喜欢礼佛,喜欢游寺院,喜欢与方外之人交朋友,他自己取的号便为“东坡居士”,居士,是对在家信佛者的尊称,可以说,苏东坡是当时文人官员中最有佛缘的一个人。
苏东坡主张禅净兼修,以诗文弘扬佛法,以禅喻诗、论诗,发人深省,曾与佛印禅师等方外人士成为至交,一生往来,传为佳话。他写了很多与佛教有关的诗歌,包括参禅诗、礼佛诗、与僧众的交游诗。据统计,苏轼存世的2700多首诗歌中,单是诗题中有“寺”“院”“僧舍”等字的作品就达140多首。
苏东坡最著名的一首参禅诗,便是他在游览庐山期间,题于西林寺墙壁上的《题西林壁》:“横看成岭侧成峰,远近高低各不同。不识庐山真面目,只缘身在此山中。”而其他观寺游院、与僧师对答之类的诗歌则比比皆是,随便搜索一下,便是一束:
《戏答佛印偈》:“百千灯作一灯光,尽是恒沙妙法王。是故东坡不敢惜,借君四大作禅床。”
《游诸佛舍,一日饮酽茶七盏,戏书勤师壁》:“示病维摩元不病,在家灵运已忘家。何须魏帝一丸药,且尽卢仝七碗茶。”